Vuile verraders, horen ze wel of niet bij ‘Hunted vips’?

Paalhistorie. Google gaf maar acht resultaten toen ik het woord intikte. Vreemd, want een paalhistorie hebben we allemaal, zo leer ik op de maandagavond van Hunted vips. En nee, het heeft niets met seks te maken. Althans niet in dit stukje.

In de AvroTros-serie (NPO3) proberen vijf setjes BN’ers een week lang onder de radar te blijven van een team rechercheurs en opsporingsdeskundigen. Nou ja vijf, ongekend snel waren er deze keer nog maar vier duo’s voortvluchtig. Het leek wel of zangeres Famke Louise en voetballer Denzel Slager het programma nooit hadden gezien: ze pinden en belden erop los en besloten gewoon thuis te gaan slapen. Ook hadden de onnozelaars pech: de spionnen van roddeltante Yvonne Coldeweijer verrieden op social media waar het stel was gezien. Eitje voor de hunters dus: dit team werd in de boeien geslagen nog voor de eerste avond viel.

Tot mijn afgrijzen meldde de baas van het opsporingsteam deze week dat hij het spionnenleger van Coldeweijer vaker zou willen mobiliseren. Bah. En wat flauw als je je voor dat karretje zou laten spannen. Je moet toch op de hand zijn van de vluchters en niet van de opjagers, bij dit spelletje waarin de dakloze kwetsbare mens de alziende digitale Goliath probeert te slim af te zijn?

Wat ben jij een slechte vrouw!

Maar dat wordt blijkbaar niet door iedereen zo ervaren. Ook maandag speelde verraad: een van de hunters ontving een berichtje over de locatie en het kenteken van de vluchtauto van mijn favoriete team Niels en Mark. De naam van de spelbreekster kwam gewoon in beeld – alsof ze een heldin is – en ik herhaal hem hier graag: Donna van der Dussen, wat ben jij een slechte vrouw! Dat je voor een paar seconden televisiefaam je reputatie verkwanselt, door een paar mannen aan te geven bij de pliesie. Laf, laf, laf. (Redactionele toevoeging 3 maart: De reactie van Donna van der Dussen hierop staat onderaan deze rubriek).

O ja, nog even uitleggen wat paalhistorie is: zo noemen de hunters het digitale spoor dat je achterlaat omdat je telefoon in het hele land wordt geregistreerd door telecompalen. In een vloek en zucht kunnen luie ambtenaren je zo vanachter hun bureau opsporen. Het heeft niks meer van doen met wat je vroeger in spannende jeugdboeken las over het speurwerk der Mohikanen c.s., verhalen vol afgebroken takjes, urenoude geurvlagen en voetafdrukken waarmee je op de kilo nauwkeurig je prooi kon berekenen.

Heel wat anders dan de doodse technische ‘hulpmiddelen’ die ons nu naar de gallemiezen helpen.

Waar ik nog niet uit ben, is of het nou lief of juist zorgwekkend is dat de helpers van de voortvluchtige teams zo makkelijk breken. Bij het minste aandringen beantwoorden liftgevers, telefoonuitleners en andere behulpzame burgers alle vragen van de rechercheurs. Vaak geven ze zelfs meer kostbare details over routes en schuilplaatsen prijs dan nodig. Opgelucht dat ze hun stoepje kunnen schoonvegen, lijkt het.

Al met al is Hunted vips NPO-amusement zoals publiek vermaak moet zijn. Het laat je nadenken over de wereld om je heen en hoe we inmiddels nog maar een zeer fletse kopie zijn van de jager-verzamelaar van weleer. Het geeft mij ook heimwee naar een recenter leven waarin een dropping het opwindendste evenement van het jaar was. Dat je tijdens een schoolkamp in het pikkedonker in een bos werd gedumpt, zonder telefoon of niks. Konden de leraren rustig een paar uur roken op het honk. Iedereen blij.

Vijf keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.

Toevoeging op 3 maart: Van Donna van der Dussen, de persoon die wordt genoemd in deze televisierecensie, werd op de opiniepagina van 3 maart de volgende reactie geplaatst:

Toen ik een kans kreeg hen te helpen, greep ik die aan

Renate van der Bas noemt mijn naam in haar recensie en schrijft dat ik ‘voor een paar seconden televisiefaam’ mensen aangeef. Ik kijk al jaren naar Hunted vips en ben voor de ‘hunters’, die voor mij aan de goede kant staan. Het verbaast mij dat iedereen altijd maar voortvluchtigen helpt, alsof je dat zou doen met echte criminelen. Dat maakt het spel oneerlijk ten nadele van de hunters. Toen ik een kans kreeg hen te helpen, greep ik die aan. Daarom maakte ik een Twitteraccount aan om de hunters een berichtje te sturen. Dit verwijderde ik daarna. Anders dan Van der Bas schrijft, ging het er mij niet om even bekend te worden. Ik had liever gehad dat niet mijn hele naam in beeld zou komen, maar ­anoniem tippen vond ik laf. Ik had gerekend op drek via sociale media, maar niet dat een serieuze krant als Trouw er nog eens overheen zou komen. Een volgende ‘verrader’ heeft meer lef dan al die helpers van wie mevrouw Van der Bas zich niet afvraagt of ze dat doen vanwege de ­camera’s.

Donna van der Dussen Blaricum