Vriendin Peter R. de Vries: De aanslag had voorkomen kunnen worden

Ze heet Tahmina Akefi. Zondag trad de 39-jarige journalist in de documentaire De partner van Peter R. de Vries. Vertrouwelijk! (WNL) naar buiten als de partner van Peter R. de Vries. Ruim 1,4 miljoen mensen waren nieuwsgierig genoeg om te kijken.

Waarom was ze anoniem gebleven? Omdat ze, als kind uit Kaboel gevlucht, op eigen kracht bij de NOS en RTV Rijnmond was beland en dat niet aan De Vries te danken wilde hebben. En omdat ze hun ‘pure liefde’ niet wilden laten bezoedelen door roddelpers, bijvoorbeeld over hun leeftijdsverschil (zij 39, De Vries 64).

Maar waarom ze zich, ruim een half jaar na de aanslag op de misdaadjournalist op 6 juli 2021, nu wél als zijn partner presenteerde, was lang onduidelijk in de film van de bevriende misdaadjournalist Simon Vuyk. Misschien was hij té bevriend, dacht ik nog.

Hij bouwde de onthulling stap voor stap op, met eerst alleen filmbeelden van haar rug en lange haar, als een waterval over haar stijlvolle jas vallend. De onthulling van haar gezicht: eerst vaag op de make-upstoel in de voormalige studio van Pauw, daarna pas scherp. Want via een blik in die spiegel hadden De Vries en zij elkaar ontmoet. Wat was dit? Ik voelde me door die privédetails opeens tot pottenkijker gemaakt.

Gebruikmaken van haar spreekrecht

Aan het eind maakte ze haar motief met ferme blik duidelijk. Ze wil in het strafproces tegen de verdachten gebruikmaken van haar spreekrecht. Daarvoor wil ze uit de anonimiteit stappen. Zichzelf positioneren als degene met wie Peter R. de Vries zes jaar een innige relatie had. Dat is dapper. Was het maar meteen duidelijk gemaakt, dan had ik met minder voyeuristisch gevoel naar de privé-appjes, liefdesbrieven en vakantiekiekjes gekeken.

De docu Staand verder leven: na de moord op Peter R. de Vries van eind december toonde hem al als zeer attente, betrokken vader. Nu bleek hij ook brieven en attente appjes te schrijven aan Tahmina en met haar een liedje te delen: The First Time Ever I Saw Your Face van Roberta Flack. Op romantische reizen (Praag, Kaapstad, Gent) liet hij geen kans onbenut om ergens hun namen te schrijven of in te kerven, bleek uit foto’s, en ze lieten in hun liefdesarmbanden behalve naam en datum M.G.L. graveren: Mijn Grote Liefde. En na zijn dood trof ze nog vijf verstopte liefdesbrieven in haar huis aan: in de vriezer, een vaas, een schoen.

Het leek met terugwerkende kracht wel bewijsmateriaal voor hun hele zesjarige relatie.

Vaste routes beveiligen

Na de verhalen over hun ontmoeting, strubbelingen over haar kinderwens tot aan toekomstplannen als trouwen en samenwonen, bleek bovendien dat ze over zijn dood een ferme mening had. “De aanslag had voorkomen kunnen worden”, zei ze stellig. “Met een politiemelding dat Peter op 28 juni 2021 achtervolgd was, is níets gedaan!” Hij had ook best beveiliging gewild; alleen geen verstikkende persoonsbeveiliging, maar bijvoorbeeld beveiligde vaste routes. “Het was alles of niets bij de overheid”, fulmineerde ze. Je voelt dat dit nog een staartje krijgt.

De documentaire greep me pas echt bij de kladden toen ze vertelde over zijn laatste dagen in het ziekenhuis. Dat zijn armen nog vertrouwd warm voelden. Dat ze een halve nacht bij hem mocht liggen. “Peter was één en al liefde”, had ze verstikt gezegd bij zijn uitvaart. Met liefde verdedigt zij postuum zijn veiligheid.

Vijf keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.