Voor Metallica is een rustige oude dag geen optie

‘Oh, jullie houden van ‘oud’? Dat ben ík!’ Metallica-frontman James Hetfield zegt het halverwege de avond met een grijns op z’n gegroefde gelaat. Uiteraard vormt de moeder aller metalbands, bijna veertig jaar na het verschijnen van hun debuutplaat en met een gemiddelde leeftijd van 60 jaar, een gearriveerd gezelschap. Maar het Californische viertal is niet in de Amsterdamse Johan Cruijff Arena neergestreken om het kalm aan te doen tijdens de aftrap van hun nieuwe wereldtour.

Want Metallica is gewend de lat hoog te leggen voor zichzelf. Om alle dadendrang wat te doseren, is daarom gekozen voor een ‘dubbelconcert’, oftewel een setlist van vier uur verdeeld over twee avonden. Zaterdag volgt deel 2. Daar valt iets voor te zeggen. Geen uitgesponnen intermezzo’s of broodnodige adempauzes: ‘Full speed or nothing’, galmt de kersverse meezinger Lux Æterna uit duizenden kelen door de Amsterdamse voetbaltempel.

Thrashmetal

Na drie nummers van het zojuist verschenen album 72 Seasons schakelen we snel door naar het bijtende thrashmetal-geluid waarmee de band in de jaren tachtig school maakte en later doorbrak bij een miljoenenpubliek. Want ja, het publiek houdt van ‘oud’, en het zijn vooral favorieten als Ride the Lightning, For Whom the Bell Tolls of Battery waarbij de vuisten het fanatiekst de lucht in gaan.

Het ronde podium, met daarbinnen een ruime snakepit, fungeert op deze tour als atletiekbaan. Zo wordt het publiek van alle kanten bediend en duiken de bandleden steeds ergens anders op. De hoogste score op de stappenteller lijkt weggelegd voor leadgitarist Kirk Hammett, wiens vingers met zwartgelakte nagels ondertussen onvermoeibaar over de gitaarhals scheren om de ene virtuoze solo aan de volgende te rijgen.

Schoonheidsfoutjes

Schoonheidsfoutjes waren er zeker, en ook de akoestiek was grillig. Maar net zoals drummer Lars Ulrich – tong uit de mond, theatrale grimas – zijn technische beperkingen compenseerde met inzet en enthousiasme, werden ook nu weer alle oneffenheidjes collectief platgewalst door het hoge tempo en zichtbare spelplezier. Zanger/gitarist Hetfield bewaakt de eenheid op het uitgestrekte podium en drukt het publiek aan zijn borst met terloopse grapjes en veel dankbetuigingen aan de trouwe ‘Metallica-familie’.

Want Metallica is een instituut, en familielid ben je voor het leven. Ook de jongste telg dient zich inmiddels aan, mede dankzij het gebruik van de klassieker Master of Puppets (1985) in de populaire Netflix-serie Stranger Things. Met deze tijdloze klassieker van ruim 8 minuten, omlijst door schroeiend hete pyrotechniek, koos de band donderdagavond voor het best denkbare eindsalvo.

Lees ook:

Metallica weet wel hoe je een familiefeestje moet vieren

Een podium van 50 meter breed, in een stadion dat gevreesd wordt om zijn matige akoestiek. Sommige bands zouden daar hun eigen graf mee graven. Niet Metallica in 2019. De hardrockers weten na 38 jaar feilloos hoe ze van de Johan Cruijff Arena in Amsterdam hun eigen huis moeten maken.

Recensie: 72 Seasons

Hun plek in de canon van de muziekgeschiedenis heeft Metallica allang veiliggesteld, maar in plaats van te teren op die successen blijft de dadendrang aanwezig.