Voor een tepelvaas van een meter hoog heb je heel veel tepels nodig

Van postzegels of munten moet de kunstenares niets hebben. Liever spaart ze afdrukken van tepels. Mensentepels. Grote, kleine, mannelijke, vrouwelijke of met een piercing: ze wenst ze in alle soorten en maten. Haar werkterrein is een ronde, roze tent in de museumhal. Elke keer als iemand naar binnen stapt, doet ze discreet het gordijntje dicht. In haar bubbel breidt ze met gipsverband en water haar verzameling uit. Soms met twee tegelijk, als de donateur een linker- én een rechtertepel ter beschikking stelt. Je hebt van die mensen die dat zonder morren doen.

De belangstelling is groot. Sommigen komen er speciaal voor naar het museum, anderen worden vakkundig enthousiast gemaakt door de pr-medewerkster. Jeetje, wat kan die kletsen zeg. Ze zou een goeie zijn voor een discotheek in Salou, zo makkelijk praat ze iedereen naar binnen. Ze zorgt ervoor dat de kunstenares in één weekend misschien wel honderd nieuwe tepels verzamelt. Die kan ze goed gebruiken, want ze gaat voor het museum een tepelvaas maken. Van een meter hoog. Voor een tepelvaas van een meter hoog heb je heel veel tepels nodig. Vandaar dat ze zo stug doorwerkt in haar tentje.

Troost in het kunstproject

Buiten staat een klein exemplaar dat ze eerder maakte. Je moet weten dat al die bobbels tepels zijn om te beseffen dat het een tepelvaas is. Zo gaat dat soms met kunst. Maar als de flamboyante pr-dame uitlegt dat de kunstenares hiermee de preutsheid van de mens aan de kaak stelt, vindt iedereen het geweldig. Nou ja, niet liegen, bijna iedereen. Er ontstaat in elk geval een wachtrij van ruimdenkende mensen die een tepelafdruk willen schenken. Opvallend dat ruimdenkende mensen ook zo veel geduld hebben. Er is niemand die het voor gezien houdt. Die correlatie is toch niet eerder aangetoond.

Ach, waarom zelf ook niet in de rij plaatsnemen? Van een afdruk afstaan voor een tepelvaas is nog nooit iemand slechter geworden. Een paar kletspraatjes verder – het is leuk om het in deze tijd eens gewoon over tepels te hebben– houdt de kunstenares uitnodigend het gordijn open. O jee, er moet vaseline aan te pas komen, want de directe omgeving van de tepel is behaard. Daar sta je niet zo bij stil, maar de kunstenares gelukkig wel. Ze is een pro. Subtiel legt ze laagje voor laagje het verband aan. Vijf minuutjes uitharden en het gips kan eraf. Het blijkt een kleine tepel, veel kleiner dan de forse vrouwentepels die hier zojuist waren. Mooi wel, vindt de kunstenares. Ze is gek op tepeldiversiteit.

De volgende in de rij heeft een uur in de auto gezeten om hier te zijn. Het blijkt een emotionele aangelegenheid. De vrouw weet sinds eergisteren dat ze binnenkort haar linkerborst kwijtraakt. Ze is verdrietig, maar het idee dat haar tepel blijft voortleven als kunstproject geeft troost. Wat is het is mooi als je zo kunt denken. Prachtig, ja. Alleen al daarom is de tepelvaas een supergoed idee.

Lees ook:

Olivia Laing verkent waar het lichaam voor staat en wat we er wel en niet mee mogen

Fascinerend schrijft Olivia Laing over de relatie tussen lichamen, politiek en vrijheid.