Volgens Philip Huff is autobiografisch schrijven een strijd op leven en dood

Wat ik nu lees

A Manual for Cleaning Women, een tip van Maartje Wortel. Het boek, vertaald als Handleiding voor poetsvrouwen, bevat alle korte verhalen die Lucia Berlin ooit publiceerde, een verzameling fragmenten die je als een fresco van haar leven kunt leggen: geboren in een mijndorp in het noorden van de VS, in haar tienerjaren van Texas verhuisd naar Zuid-Amerika, naar New York in de jaren vijftig, daarna naar Colorado en dan naar haar stervende zus in Mexico-Stad. Het is een roman van een volledig geleefd leven, van de dingen die de moeite waard zijn, zelfs als we ze slecht doen.

Waar ik me op verheug

Er zijn handenvol schrijvers van wie ik uitkijk naar hun nieuwe werk. De eerste namen die bovenkomen: Anne Enright, Colm Tóibín, Maartje Wortel, Nina Polak. Ik kijk ook uit naar Karin Amatmoekrims biografie van Anil Ramdas en naar Kwaad ­geluk, van Tove Ditlevsen (lees hier de recensie). Het boek is de basis van haar Kopenhagen-trilogie. Net als Berlin, is ze iemand die de schitterende scherven van haar leven weergeeft. Autobiografisch schrijven, dat niet altijd aangename gewroet in de eigen geschiedenis, is een strijd op leven en dood, het loodzware geheim in jezelf naar boven takelen.

Waar ik steeds naar terugkeer

Naar Zelfportret als legkaart, een bespiegeling op én een voorbeeld van op die manier schrijven. Ook belangrijk in mijn ­leven is poëzie: John Logan, ­Robert Hass, Jack Gilbert. War Music van Christopher Logue, een moderne hertaling van de Ilias. Logue was een geweldige dichter en hij geeft het oudste verhaal uit de westerse literatuur een nieuwe levensvonk. Sla het op een willekeurige bladzijde open, lees het hardop aan jezelf voor: een onophoudelijke ontdekkingstocht.