Visuele vondsten in Doctor Strange en daten met een robot: dit zijn onze film- en serierecensies van deze week

Hier vindt u alle films en series die deze week door Trouw besproken zijn.

Doctor Strange in the Multiverse of Madness zit vol visuele vondsten
★★★★

Benedict Cumberbatch, terug als Marvel-personage Doctor Stephen Strange die eerder al een eigen film kreeg, heeft plezier in de titelrol die zich in ruim twee uur vermenigvuldigt tot meerdere verschijningen. Zijn nemesis is Wanda Maximoff (Elizabeth Olsen) die heel goede redenen heeft om naar een ander universum te willen.

Regisseur Sam Raimi, bedreven in horror (Darkman) en twintig jaar geleden maker van de eerste Spider-Man trilogie, husselt in hoog tempo occulte elementen en psychedelica, één- en drie-ogige monsters en droge grapjes door elkaar in een enerverende actiefilm. Lees hier de hele recensie door Remke de Lange.

‘Housewitz’ is een uniek, tragikomisch portret van een Holocaust-overlevende
★★★★

Met speelfilms wil het niet zo vlotten in Nederland, maar met documentaires des te meer, zo bewijst Oeke Hoogendijk met Housewitz. De regisseuse die eerder op schitterende wijze verschillende, botsende partijen vastlegde in Het Nieuwe Rijksmuseum en, vrij recent nog, De Schatten van de Krim, portretteert in Housewitz haar eigen moeder. Het levert een uniek, tragikomisch portret op van een Holocaust-overlevende én van een moeder-dochterrelatie.

Lous Hoogendijk-De Jong heeft al tientallen jaren haar huis niet verlaten. Ze heeft een straatfobie en, zo zegt ze zelf, een ‘sociofobie’. Als Joods meisje werd ze opgepakt en gedeporteerd naar nazi-concentratiekampen. Haar vader en broer, met wie ze een hechte band had, werden vermoord. Op hoge leeftijd lijdt Lous aan slapeloosheid, angsten en paniekaanvallen. Haar leven speelt zich af in de woonkamer waar ook haar bed staat en waar ze ’s nachts, in gezelschap van haar kat, naar het tv-programma Die schönsten Bahnstrecken kijkt. Treinrails en nog eens treinrails. Lous reist veilig vanuit haar woonkamer de hele wereld over. Uniek is hoe in de film tragedie en komedie in elkaar grijpen. Lees hier de hele recensie van Belinda van de Graaf.

Documentaire over Navalny’s vergiftiging voelt als een thriller
★★★

“De mensen die de macht hebben zijn corrupte dieven”, aldus Alexei Navalny. De leider van de oppositie in Rusland werd in 2020 vergiftigd met het zenuwgas Novichok. Hij overleefde de moordaanslag ternauwernood. Maar in plaats van terug te deinzen, zo laat dit filmportret zien, lijkt Navalny alleen maar gesterkt in zijn missie.

De Canadese regisseur Daniel Roher mocht Navalny en zijn entourage volgen naar een geheim adres in Duitsland waar hij herstelde van de aanslag. Samen met de Bulgaarse onderzoeksjournalist Christo Grozev van Bellingcat probeert Navalny uit te zoeken hoe hij is vergiftigd en door wie. De documentaire die vrij eenvoudig is opgezet en alleen Navalny’s gezichtspunt toont, krijgt daardoor het aanzien van een thriller. Lees hier de hele recensie van Belinda van de Graaf.

‘De Openbaring’ neemt je mee in de waanzinnige wereld van de complotdenker
★★★

Je zou denken dat een psychologische thriller over corona eigenlijk te vroeg komt, omdat we – terecht of onterecht – net opgelucht ademhalen na twee jaar beperkingen en meer dan 22.000 doden. Maar nee, De Openbaring levert een welkome reflectie en gaat bovendien niet alleen over corona. Het is een film over het rabbit hole van je eigen waarheid vinden en niemand meer vertrouwen, behalve die ene complotdenker die toevallig precies zegt hoe het zit.

Victor Löw is benauwend goed als Jacob, die in de openingsscène bij zijn moeder (Leny Breederveld) aanbelt en haar vertelt dat hij haar ‘bio-veiligheid’ komt bewaken. Het is februari 2020 en Jacob schiet na de eerste coronaberichten in de hoogste alarmfase. Zus Magda (Monic Hendrickx) mag niet meer langskomen en ma mag de deur niet meer uit. Lees hier de hele recensie van Ronald Rovers.

De eigenzinnige romkom ‘Ich Bin Dein Mensch’ wordt steeds beter
★★★★

Het eerste gesprek tussen Tom en Alma verloopt wat eigenaardig. “Je ogen zijn als bergmeren waarin ik wil verdrinken”, zegt hij. Alma trekt er een vies gezicht bij. “Wat is je favoriete gedicht van Rilke?”, vraagt zij. “Wat is de zesde regel van dat gedicht? De voorlaatste letter? Hoeveel is 3.587 maal 982 gedeeld door 73?”

Alma plaagt Tom een beetje. Ze weet ook nog steeds niet zeker of ze verder wil met het experiment. Om haar perfecte man te vinden heeft ze alles over zichzelf wat maar relevant kan zijn aan een bedrijf gegeven, dat er vervolgens een robot mee heeft gebouwd: Tom. De Britse acteur Dan Stevens (Downton Abbey) laat mooi zien hoe een perfecte robot een mens speelt. Maar het is vooral het fijnzinnige, ietwat weerbarstige acteren van Maren Eggert die als Alma hier de show steelt. Lees hier de hele recensie van Ronald Rovers.

‘Nobody has to Know’ heeft net iets te veel stiltes
★★★

Het kalme, zachtmoedige drama Nobody has to Know heeft twee visuele magneten: de glooiende graslanden van het Schotse eiland Lewis. En het gezicht van Bouli Lanners. De Waalse regisseur heeft een goed oog voor landschappelijke uithoeken met bewoners die een beetje vergeten lijken. De ouderloze tienerjongens in Les Géants, de premiejagers op zoek naar een mobieltje in Les Premiers les Derniers: ze rommelen wat aan in een eigen universum.

Zo ook Phil (Lanners), een Belgische landarbeider die fysiek buitenwerk verricht voor een Schotse boer. Wanneer Phil een beroerte krijgt, ontfermt een lokale vrouw zich over hem. Lanners als ontwortelde man zonder geheugen is een mooie verschijning, met rode wangen, volle grijze baard en een volgetatoeëerd lijf dat hij onbesuisd in de golven gooit. In zijn stille blikken kun je van alles lezen. Ontreddering, berekendheid. Herinnert hij zich meer dan hij beweert? Lees hier de hele recensie van Remke de Lange.

Wat als niet zij, maar hij zwanger wordt? In ‘He’s Expecting’ zijn de rollen omgedraaid

Tot hij ineens wordt overvallen door ochtendmisselijkheid, is de 32-jarige Kentaro Hiyama (Takumi Saitoh) een succesvolle reclameman met een druk liefdesleven in Tokio.

Het fictieve gegeven van de mannenzwangerschap is goed en geloofwaardig uitgewerkt in het scenario van de Japanse Netlfix-serie He’s Expecting. Dat het kan gebeuren, weet hoofdpersoon Kentaro: in de afgelopen tien jaar doen er verhalen de ronde over zwangere mannen, niet alleen in Japan, maar overal in de wereld. Ze worden veelal bespot en geridiculiseerd. Lees hier de hele recensie van Dorien Pels.