Verliefd op Ibiza doorbreekt vooroordelen, maar is traag en eindigt voorspelbaar

Hoeveel taboes kun je in één voorstelling behandelen? Veel. Dat blijkt uit de nieuwe musical ‘Verliefd op Ibiza’. Nieuw ja, want behalve de titel, de setting (Ibiza), enkele personages en het thema liefde is werkelijk niets hetzelfde als in de nogal oppervlakkige film uit 2013. Het is scriptschrijver Lucas de Waard gelukt om allerlei maatschappelijke issues in de musical te verwerken: homoseksualiteit – van onder meer een coole internationale topvoetballer – transgender zijn, leeftijdsverschil in de liefde en de #Metoo-kwestie.

Lex: ‘De tijd dat je zomaar aan een vrouw mocht zitten is voorbij’. Irma: ‘Nou, die tijd heeft nooit bestaan’.

Het knappe van De Waard en regisseur Joep Onderdelinden is dat de voorstelling ondanks die extremen geen rariteitenkabinet is geworden. Dat komt doordat de acteurs naast de lichte toon en de hoge grapdichtheid hun personages serieus nemen. Er wordt niet geschmierd en niet raar gedaan over anders zijn – maar het is ook niet braaf politiek correct.

Johnny Kraaijkamp is als transgender-oma Karla de moeder van de productie: een wijze oudere vrouw die heeft geleerd hoe ze echt zichzelf kan zijn, en die met levenswijsheden strooit. Kraaijkamp zorgt voor veel humor maar blikt ook als Karla in een lied mooi kwetsbaar terug op haar mannelijke ‘ik’: ‘Weet je nog Maarten’ – een tekst die vermoedelijk van Theo Nijland is, één van de liedtekstschrijvers.

Mylène d’Anjou is ook heerlijk komisch-klunzig-kwetsbaar op dreef. Als vrouw in de overgang valt ze als een blok – geloofwaardig – voor de Egyptische veel te jonge Moussa – en hij voor haar. Laura Ponticorvo is als het vloggende kindmeisje Elza wel erg licht voor de rol, vooral in haar zang. De muziek van Rutger de Bekker helpt de acteurs sowieso niet. Zij lijken de vaak vage melodieën nog te zoeken en op andere momenten zijn melodie en ritme erg harkerig en pompend. Bovendien klinkt de muziek op tape erg simpel en goedkoop.

Fijn dat producent Rick Engelkes zijn nek uitsteekt met een musical die vooroordelen doorbreekt. Maar het verhaal is traag, eindigt voorspelbaar en de voorstelling werkt de problematiek niet diep uit. Dat is jammer, het blijft een komedie die de thema’s aanstipt en waarbij ook om de zoveel minuten het woord ‘neuken’ valt. Het mooie is dat publiek dat doorgaans makkelijker entertainment zoekt – en dat hier óók vindt – dat nu eens niet in een rolpatroonbevestigend sausje krijgt. Maar iets meer diepgang en ontwikkeling hadden zij vast ook aangekund.

Nog te zien t/m 10 mei, rep.nu