Uiteindelijk weet Siouxsie haar publiek te hypnotiseren

Siouxsie
Paradiso, Amsterdam
★★★

Tien minuten had jaren-tachtig-punkicoon Siouxsie nodig om haar concert in Paradiso uit te verkopen. Het publiek in Amsterdam aan haar voeten krijgen kostte donderdagavond wat meer tijd.

Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig waren Nina Hagen en Siouxsie Sioux de punkkoninginnen van Europa. Siouxsie was het gezicht en de zangeres van de succesvolle punk/new wave-band Siouxsie and the Banshees. Maar ze was met haar zwarte kleding, dito haar en zwaar aangezette oogmake-up ook de oermoeder van de talloze vrouwelijke punkfans die zich net als hun idool uitdosten en die wel de vleermuismeisjes werden genoemd.

Grappig dus dat ze in Paradiso een gewaad met, jawel, vleermuismouwen droeg. De voorkeur voor zwarte kleding bleek ze echter achter zich te hebben gelaten. Ditmaal trad ze aan in smetteloos wit. Bovendien bleek de ongenaakbare ijskoningin van toen inmiddels een beminnelijke dame, die zich louter met vriendelijke woorden tot de concertgangers wendde.

Memorabel moment

In Amsterdam hadden jong en oud de kans gegrepen om Siouxsie voor het eerst in tien jaar weer live te zien optreden. De nadruk lag bij het enige Nederlandse concert op het songmateriaal van Siouxsie and the Banshees. Zo passeerden klassiekers als Night Shift, Christine en Happy House allemaal de revue. Ook misschien wel het meest iconische Banshees-nummer Cities in Dust ontbrak niet en verleidde menig concertganger ertoe om het verbod op filmen en fotograferen even te negeren om dit memorabele moment met de mobiel vast te leggen.

Toch duurde het een tijd voor het concert van de 65-jarige Britse echt ontvlamde. Dat lag deels aan de geluidsafstelling die nogal zompig klonk. Daarnaast was de keuze om met maar liefst drie gitaristen aan te treden ook niet steeds een succes. De nadruk lag daardoor op het ruige deel van de songs.

Maar de ijle en soms sprookjesachtige klanken die vroeger zo’n fraaie tegenhanger vormden voor het duister ontbraken ditmaal grotendeels. En ja, die ijzingwekkend hoge uithalen uit haar hoogtijdagen haalt Siouxsie niet meer, maar dat wisten we al jaren.

Concentratie

Opvallend genoeg waren het niet de Banshees-nummers maar de songs van Siouxsies soloalbum Mantaray die de meeste indruk maakten. Into a Swan en Loveless werden door de zangeres met zo’n concentratie en urgentie gebracht dat je alleen maar als gehypnotiseerd kon luisteren.

En toen ze haar fans eenmaal beet had, leidde ze hen moeiteloos naar een explosieve finale. Daarbij nam de zangeres zelf het voortouw. Bij het opzwepende Spellbound gooide ze er als vanouds nog een paar flinke karatetrappen uit. En bij de toegiften Pee-a-boo en The Passenger ging het zowel in de zaal als op het podium even lekker los. Het leverde Siouxsie een staande slotovatie op van een toch wat wankele comeback.

Lees ook:

Punk is dood, lange leve punk

Veertig jaar na dato krijgt punk zijn eerste exposities en terugblikken. De hoogtijdagen zijn voorbij, maar er wordt nog genoeg lawaai gemaakt.