Uitbundige lijfelijkheid

Festival Boulevard. ’Country Music’ van de Wetten van Kepler onder regie van Kim Sonneveld, t/m 16/8 in de Talent Fabriek van ’s-Hertogenbosch, pendelbus vanaf festivalterrein De Parade. 0900-33727233 of www.festivalboulevard.nl

Even is het onduidelijk of de twee over de vloer rollebollende geliefden in een innige verstrengeling of helse wurging zijn beland. In een fallisch overeind staande microfoon kermen ze allebei luidkeels Madonnagezang. Kennelijk toch hartstocht.

Maar die hartstocht tussen de adolescent Jamie en zijn uit het internaat ontvoerde kindmeisje Lynsey heeft ook een omgekeerd evenredige heftigheid. De dieptepunten waarin Jamie zichzelf keer op keer manoeuvreert, zinderen van vernietigingslust. Hij wil niets liever dan een rustig en gelukkig leven met zijn liefje Lynsey, wie weet met een huisje aan zee, en dan mag z’n kleine broertje Matty ook wel mee.

Maar om dat huisje aan zee te kunnen betalen, is een overval op een wasserij noodzakelijk. Trekt zijn meisje dat in twijfel, dan krijgt ze meteen slaag. Niet dat Jamie haar zo graag slaat, maar z’n handen zitten nu eenmaal nogal los en z’n gemoed raakt snel oververhit. Hij weet nog geen zin zonder vloek- of scheldwoorden te voltooien, hij drinkt wodka omdat hij dan ’zo lekker hard van binnen wordt’.

Steeds opnieuw probeert dit tollend dynamietvaatje in het gareel te blijven en te leren hoe het eraan toegaat in de samenleving, in het leven. Als zijn broertje hem in de gevangenis komt bezoeken, krijgt die een eigenhandig geleerde wereldwijsheid van zijn grote broer te verstaan: „Je weet toch dat je een vrouw af en toe in het gezicht moet spugen? Je mag een vrouw namelijk niet slaan.”

Dat gevangenisbezoek is meteen het hoogtepunt van de muziektheatervoorstelling ’Country Music’, die het Bossche gezelschap Wetten van Kepler voor het theaterfestival Boulevard ensceneert. Huiveringwekkend hoe Bram Gerrits zijn sidderend broertje Matty tegenover die explosief achterdochtige grote broer Jamie van Willem Schouten plaatst.

Maar ook Floor van Berkestijn als schurkenliefje (en als dochtertje Emma) weet van wanten. Alle drie spelen vervaarlijk, verrassend en verrukkelijk volgens het principe ’een voor allen, allen voor een’ in een trefzekere regie van de jonge theatermaakster Kim Zonneveld. Zij vond een fijn evenwicht tussen uitbundige lijfelijkheid en gestolde kwelling. Als gespannen snaren staan al haar personages strak van spleen.

De drie muzikanten die het drama op viool, drum en bas met scherp snijdende quasi-blues begeleiden, steken de toneelspelers allerminst naar de kroon. Wel musiceren zij in de traditie van gezelschap Wetten van Kepler om elk toneelstuk naast stem en spel ter plekke ook met muziek te vertellen.

Het muziektheatergezelschap uit ’s Hertogenbosch kreeg een negatief subsidieadvies en zou volgens het Fonds voor de Podiumkunsten te weinig aan ’doorstroming doen, inclusief die van Kim Zonneveld, het regietalent uit eigen kweek’. Waarop het gezelschap terecht aangebrand reageerde: „Het is pijnlijk en bezijden de waarheid te moeten lezen dat wij haar ontwikkeling en die van anderen zouden stagneren.”

Maar dan nog: eigen kweek moet je toch cultiveren, in plaats van wegsmijten?