Tv-serie ‘Onze Straat’ laat eigentijdse vrouwen zien die het leven eens níet op orde hebben

Het is meestal een lang traject dat jonge film­makers afleggen. Na een film­opleiding kunnen ze zich verder ­bekwamen in het vak (en niet onbelangrijk: iets verdienen) door korte films, videoclips en commercials te maken. Als ze geluk hebben, worden ze uitgenodigd voor een filmfestival, winnen ze een eerste prijsje. Een volgende belangrijke stap is de middellange film van circa 50 minuten, zeg maar een korte speelfilm.

De Amsterdamse filmmaakster Zara Dwinger (30), die sinds haar afstuderen aan de Filmacademie in 2017 met tussenpozen door Trouw wordt gevolgd, is na vier jaar toe aan die volgende stap. Haar korte speelfilm Het meisje dat vervloekt was wordt als onderdeel van de zesdelige dramaserie Onze Straat vanaf vandaag uitgezonden op televisie.

Weggestuurd van de muziekschool.

Het vervloekte meisje uit de titel is een ‘stoner girl’, een wietmeisje dat de hele dag blowend op de bank hangt. De Nederlands-Turkse Gizem is, zo begrijpen we, weggestuurd van de muziekschool. Sindsdien zit ze aan de wodka en de wiet, en ­begluurt ze met een verrekijker haar overburen. Als een overbuurjongen plots verdwijnt, ontwaakt de speurneus in haar, en komt Gizem eindelijk in actie.

Nu is het aardig om een hedendaagse variatie op de Hitchcock-klassieker Vertigo te maken, maar dat is al vaker gedaan. Drie jaar geleden nog was er Under The Silver Lake waarin een jongeman met een verrekijker zijn overbuurvrouw begluurde. Na haar plotse verdwijnen ging hij als een amateurdetective naar haar op zoek. Wat het verhaal van de Nederlands-Turkse Gizem anders maakt, is dat het geen man is maar een vrouw die gluurt, een jonge Nederlandse vrouw afkomstig uit een Turks immigrantengezin. Niet zijn, maar háár perspectief staat centraal.

Talentontwikkelproject

Opmerkelijk is ook dat het ­merendeel van de jonge filmmakers die voor het talentontwikkelproject van BNNVara, VPRO en NTR werden uit­genodigd zich hebben laten in­spireren door jonge mensen die met zichzelf en/of hun omgeving overhoop­liggen.

In Lois Lane van regisseuse Ashgan El-Hamus (28) maken we kennis met de jonge, alleenstaande moeder Lois die voor het eerst weer haar uit huis geplaatste zoontje Jeremy op bezoek krijgt. Je ziet hoe dol de twee op elkaar zijn, maar ook hoezeer de jonge moeder, bijna zelf nog een meisje, onder druk staat om het goede te doen.

Ashgan El-Hamus is het zoveelste talentvolle lid van de El-Hamus-familie. Haar vader is Sabri Saad El-Hamus, de bekende Nederlands-Egyptische acteur en theatermaker. Haar broers Shady en Shahine timmeren inmiddels ook flink aan de weg. ­Shady is de regisseur van het Gouden Kalf-winnende De Libi en de eerste Nederlandse Netflixfilm Forever Rich. Shahine is de Gouden Kalf-winnende acteur van de boekverfilming De belofte van Pisa.

Maar evenals Zara Dwinger voegt ook Ashgan El-Hamus iets belangrijks toe: het vrouwelijk perspectief. Ze heeft er een heel uitgesproken mening over, die ze eerder neerschreef in columns voor dagblad Het Parool, en nu ook in de regievisie van haar film Lois Lane. ‘We zijn een beeldcultuur gewend waarin mannen imperfect mogen zijn, rafelranden hebben, fouten mogen maken, de bad guy mogen zijn, en vrouwen zich tonen als zorgzame, lieve, begripvolle wezens’, aldus de regisseuse. Mooi hoe ze de jonge moeder in haar film ook die rafelranden gunt.

Regisseur Vincent Tilanus (27), die vorig jaar met zijn korte gay-film Marlon Brando was uitverkoren voor het geannuleerde Filmfestival van Cannes, sluit daar met zijn eerste middellange film Heartbeats mooi bij aan. Heartbeats is het portret van een jonge vrouw die hersteld lijkt van een burn-out en haar droom om illustrator te worden weer oppakt.

Winnen belangrijker dan meedoen

Hoofdrolspeelster Laura Bakker, die in Heartbeats debuteert en vorige week een Gouden Kalf won voor Beste Hoofdrol in een Singleplay, geeft prachtig invulling aan een moeilijke rol. Ze speelt de 25-jarige Lorah die na een ingewikkelde periode weer aan de bak wil, maar vooral de effecten van de prestatiemaatschappij ondervindt waarin winnen belangrijker is dan meedoen.

Het is pijnlijk om te zien hoe Lorah probeert om erbij te horen, maar in haar drang om mee te doen te opdringerig handelt. Je ziet hoe jaloezie veroorzaakt door een succesvolle leeftijdsgenote tot frustratie leidt, hoe ingrijpend stress, angst en on­zekerheid zijn. En je hoopt maar dat Lorah op een dag kan ontspannen en accepteren dat ze goed is zoals ze is. Je denkt aan de jonge moeder Lois die zo graag het goede wil doen in de film van Ashgan El-Hamus, maar daar niet altijd in slaagt. En je denkt aan de Nederlands-Turkse dochter Gizem die in de ogen van haar moeder, de kapster, en haar broer, de taxichauffeur, maar niet wil deugen in de film van Zara Dwinger. Eigentijdse jonge vrouwen met rafelranden.

Roadmovie over een meisje van elf

Spannend wel om al al die teams van jonge, getalenteerde scenaristen, regisseurs en producenten aan het werk te zien. De volgende halte is, als het goed is, een eerste avondvullende film. Zara Dwinger is er alvast druk mee. Voor de realisering van haar speelfilmdebuut heeft ze inmiddels een bijdrage van 850.000 euro ontvangen.

Je Moeder, zo gaat de film heten, en het is een roadmovie over een meisje van elf dat samen met haar vervreemde, excentrieke moeder op reis gaat, richting Polen. Zara Dwinger laat weten de laatste hand te ­leggen aan het script. Ook gaat ze binnenkort casten, acteurs uitzoeken voor de moeder- en dochterrol. Volgende zomer gaat er gefilmd ­worden.

Lees ook:

Zara Dwinger: Mijn ambities zijn soms te groot, maar dat moet in dit vak

Filmmaakster Zara Dwinger werkt aan het plan voor haar eerste lange speelfilm, over een meisje van tien dat door haar labiele moeder wordt ontvoerd.