Truffel Liefde is een ode aan de truffel en aan eten als cultuur

De ‘zwarte diamant’, een ‘cadeau van God’, een afrodisiacum, een ‘diabolische’ lekkernij: de truffel krijgt bloemrijke omschrijvingen in de documentaire ‘Truffel liefde’. In de Zuid-Franse Provence zien we truffeljagers en truffelhandelaren aan het werk, horen we sterrenchefs lyrisch hun liefde voor de ondergrondse zwam betuigen, en komen een truffelpriester, de truffelpolitie en leden van het truffelgenootschap voor de camera. In de wereld van delicatessen nemen truffels een speciale plek in, dat is wel duidelijk.

Documentairemakers Jascha de Wilde en Ben Hendriks geven een vermakelijk kijkje in de wereld van een schaars goed. Truffels zoeken betekent: met grenzeloos geduld door bossen struinen, in gezelschap van een truffelhond of tikkend met een takje op de bos­bodem om truffelminnende vliegen op te porren. Truffels kweken betekent­­: eiken planten, wetend dat er misschien pas na twintig jaar truffels tussen de boomwortels groeien. Of helemaal nooit.

Met truffels koken betekent: prijzen van twaalfhonderd euro per kilo accepteren én je gasten naar de zevende­­ hemel sturen. In de film zeggen mensen dingen als ‘Ik droom vaak over truffels’, ‘Wanneer ik truffel eet wil ik niet over iets anders, bijvoorbeeld politiek, praten’, en ‘het is net als met parfum, je ruikt een truffel en gaat in gedachten ergens heen.’

Leuk, al die verheven ­lof­­tuitingen. Tegelijkertijd wordt de truffel een metafoor voor iets simpelers, namelijk eten als cultuur: een mooi samenspel van ­engelengeduld, wijsheid, overlevering, de wens om te delen, en waardering voor ambachtsschap.