Tineke de Nooij loopt leeg bij kapper Özcan Akyol en dat levert ontroerende tv op

Het idee ontstond, zo las ik, tijdens een broodje kroket in de omroepkantine. Özcan Akyol zou BN’ers gaan kappen en hen al knippende interviewen. Al binnen een maand lag een proefopname op tafel. We zijn inmiddels dik twee jaar verder en De geknipte gast van BNNVara trekt rond de miljoen kijkers.

Knippen en praten is een beproefd recept in Hilversum. Op zondagmorgen is er VPRO’s Hoofdzaken, waarin kinderen worden ‘geschoren’. “Je hebt me lelijk geknipt”, zei gisterochtend een meisje met kroeshaar tegen kapper Marko. “Het past niet bij mijn haarcultuur.” Ruim twintig jaar geleden al was de eerste kapshow op de buis, de Tros-TV kapper. Een flop overigens, vermoedelijk vanwege de peilloze onbenulligheid van de conversatie.

Toch is een kapsalon het perfecte decor voor een geslaagd interview. Een kappersstoel werkt als een biechtstoel. Ik heb geen wetenschappelijk onderzoek gevonden, maar wel een interview in Het Nieuwsblad, waarin een Vlaamse kapper vertelt dat alleen al de vraag ‘Hoe voel je je?’ de clientèle doet leegstromen: liefde, gezondheid, (on)geluk, alles komt er uit. Er is veel eenzaamheid onder de behaarde mens, vermoedt de coiffeur.

De zorgzame handen door je haar, het luisterende kappersoor, de spiegel die dwingt tot waarheid, dat alles bij elkaar maakt van de geknipte gast ook een bespraakte gast. Tineke de Nooij, die na ruim zestig jaar afscheid neemt van radio en tv, leek dit weekend geheel gelouterd, nadat ze Akyol haar droeve verhaal had opgebiecht. Over de verlatenheid die ze ervaart sinds haar man stierf aan een hersenziekte. Over het lange ziekbed dat aan zijn dood vooraf ging. Ja, zelfs over de weerzin die ze tegen hem voelde toen hij haar niet meer herkende. “Ik zou niet meer tegen hem aan willen liggen, een wildvreemde man.”

De mooie herinneringen vergeet je, alleen de slechte blijven over

“Voelde het als verraad?”, vroeg Akyol. “Ja”, beaamde De Nooij volmondig. De omroep-kapper deed weinig meer dan meelevend luisteren, met zo nu en dan een voor de hand liggende vraag. Dat zijn altijd de beste vragen. Het leidde tot openhartige antwoorden, zoals: “Ik mis iemand die van me houdt”. En: “De mooie herinneringen vergeet je, alleen de slechte blijven over”.

Indrukwekkende televisie. En Akyol had er niet eens voor hoeven knippen, want de schaar laat hij sinds corona liggen. Hij leunt nu helemaal op zijn ouderwetse barbershop met spiegels. En op zijn zelfbeheersing. Akyol is niet uit op plat sentiment. Gelukkig maar.

Eén ding miste ik wel. Er werd weinig over De Nooijs werk gepraat, behalve dat ze ‘overal’ de eerste mee was. Haar recente docuserie over Jomanda op Discovery+ bleef bijvoorbeeld geheel buiten beschouwing. En dat terwijl Jomanda uiterst explosief materiaal is. Immers, een genezend medium dat tot aan de Hoge Raad werd vervolgd voor de dood van actrice Sylvia Millecam. Jomanda woont inmiddels in Canada en De Nooij gelooft nog altijd heilig in haar. “Ik heb nooit aan Jomanda getwijfeld”, zegt ze in de trailer van haar docu. Daar had ik best wat meer over willen weten.

Voor het overige was het een roerend tv-gesprek. Langzaam kwamen bij De Nooij ook de mooie herinneringen aan haar huwelijk weer boven. Dankzij de kappersstoel van Akyol wordt de geknipte gast in elk geval geen vérknipte gast.

Een keer per week schrijft Willem Pekelder over televisie.