Thuisbevallen? Daar doen ze niet aan in Tunesië

Een paar nachten geleden kreeg mijn vrouw een onduidelijk ­gevoel in haar buik. Weeën? Het kon zeker, want ze is over een week uitgerekend.

We wachtten. Het gevoel ging weg. We konden weer verder slapen.

Tot die nacht hadden we de bevalling te zeer als iets in de toekomst beschouwd. We ­waren er nog helemaal niet klaar voor. Wat deden we met onze al geboren kinderen als we middenin de nacht naar het ziekenhuis moesten? En waar was dat ziekenhuis ­eigenlijk?

Onze dochter werd geboren vlak voordat we naar New York verhuisden. Tijdens de zwangerschap van onze zoon woonden we in ­Jeruzalem, maar we gingen naar Nederland voor de geboorte.

Mijn vrouw beviel ‘s nachts van hem, op de bank in de woonkamer. Buiten stormde het. De houtkachel brandde en de poes keek toe. Een half uur na de bevalling vroeg mijn vrouw of ik een boterham met hagelslag voor haar wilde maken.

Even daarna lagen we weer in bed, nu met de baby tussen ons in.

Maar aan thuisbevallen doen ze in Tunesië niet. Omdat de geboorte van onze zoon zo snel ging, moeten we zorgen dat we bij de eerste wee al in de auto stappen.

Ik belde een vriend van ons, ook een Nederlander, die in een kustdorp verderop woont. Hij was bereid om, als het zover is, naar ons huis te komen om op de kinderen te passen. Sindsdien slaapt hij met de telefoon naast zijn kussen.

Nu nog een vluchtkoffer

Nu dat was geregeld, moesten we nog een vluchtkoffer klaarzetten, met daarin onder andere een envelop vol bankbiljetten: het entreegeld voor het ziekenhuis. Mijn vrouw had gehoord dat er op de kraamafdeling geen water te krijgen is. Dus ik kocht zes flessen water en legde die naast de Maxi-Cosi in de achterbak.

Alle voorzorgsmaatregelen waren nu wel ­genomen. Als laatste maakten we nog een proefritje naar het ziekenhuis. Volgens het navigatiesysteem was het, midden op de dag, 13 minuten rijden. Dat zou ’s nachts in 10 minuten moeten lukken, dacht ik, maar tijdens de spits, en zeker tijdens de ramadan, zou dat weleens een halfuur of langer kunnen worden.

Een beetje gespannen zaten we naast elkaar in de auto, alsof het nu al echt ging gebeuren. Ik oefende het parcours, lette op drempels en gaten in de weg die ik de volgende keer misschien beter kan vermijden. We bespraken mogelijke afsnijdwegen. En toen waren we er ineens.

‘La Rose’ stond in grote rode letters op het witte gebouw. Achter me begon iemand te toeteren. Wat nu? In het ziekenhuis hadden we nog niks te zoeken. Terug naar huis dus maar. Onmiddellijk ontspanden we weer.

De generale repetitie zat erop.