‘The Wolfpack’ als voorstelling is een lekker brutaal en expressief schouwspel

“Ik ben verdwaald geraakt.” Hoe kwetsbaar oogt de jongen, verlegen opduikend voor een spierwit doek, waarop net nog een serie filmbeelden woedde. Helemaal alleen moet hij het nu rooien zonder zijn roedel, zijn broers, zijn wolfpack. Maar, hop, daar springen zij tevoorschijn, om ons mee ­terug te nemen in de tijd.

Het tedere begin van de Frascati-productie ‘Wolven huilen niet alleen’ maakt je als toeschouwer onmiddellijk ontvankelijk voor wat de flashback ook moge brengen. En dat is nogal wat. Geïnspireerd op de Amerikaanse documentaire ‘The Wolfpack’ (2015) duikt de voorstelling diep in het doen en denken van zes broers, die vijftien jaar lang opgesloten hebben geleefd in een klein appartement in Manhattan.

Dat gebeurt vooral aan de hand van filmscènes. De vader, die de boosaardige wereld wilde buitensluiten, had wel vijfduizend dvd’s in de kast staan. Die bepalen hun kijk op de wereld, van Disney tot Tarantino, van Kubrick tot Woody Allen. Inclusief geweld en romantiek: ze vechten met nagemaakte houten geweren en menen: “Meisjes kun je niet vertrouwen”.

Dat fictie hun realiteit is, trekt regisseur Charli Chung door naar de zaal. Zoals de broers scènes naspelen en bouwen met wat er voorhanden is, zo maakt de verbeelding van het publiek het zichtbaar gestutte decorframe als vanzelf tot het appartement.

De vraag of fantasie niet altijd ieders blik bepaalt om de werkelijkheid aan te kunnen of betekenis te geven, torent hier als thema uit boven het gegeven van de bizarre, jarenlange isolatie. Net als in Chungs vorige werk, met ‘Don Caravaggio’ als hoogtepunt, zindert dat door de voorstelling. De vitaliteit spat van de vloer.

Het lijkt of Chung zich (net als Don Duyns in de gelaagde tekst) in zijn regie vooral heeft laten inspireren door Tarantino’s eersteling ‘Reservoir Dogs’, ook de favoriet van de broers. Dezelfde energieke afwisseling van uiteenlopende scènes en gewoon gekibbel, die de figuren moet typeren. De vijf acteurs – eentje is een tweeling – schakelen met wild krullende pruiken in een adembenemend tempo tussen broer en filmpersonage.

‘Wolven’ is een continue mix van Engels en Nederlands, van filmquotes en eigen gedachtes, van spel en filmbeelden. In high speed. Het is allengs amper bij te benen. Je krijgt eerder het gevoel in een bij voorbaat verloren filmquiz te zijn beland, dan dat de diverse citaten een meerwaarde krijgen. Daar schiet de voorstelling haar doel voorbij. Al blijft het een lekker brutaal en expressief schouwspel.

T/m 17-4. Info: www.frascatitheater.nl