‘The story of The Clash’ is zo goed dat je blij bent dat er geen beeld bij zit

West-Londen, 1976, een van de warmste zomers in de herinnering, en het Notting Hill carnaval ontaardt in een veldslag tussen de bewoners van Caraïbische afkomst en de politie. Onder een viaduct hebben twee witte jongens, Joe en Paul, ‘a riot of their own’. Ze proberen vol enthousiasme een busje in brand te steken.

Als u de warmte van de vlammen kunt voelen, komt dat door de magistrale wijze van vertellen in deze openingsscène van de documentairereeks ‘The story of The Clash’. De relschoppers zijn Joe Strummer en Paul Simonon, respectievelijk zanger en bassist van The Clash. De scène vertelt de achtergrond van hun nummer ‘White riot’ (it’s a white riot, a riot of my own) waarmee ze later dat jaar alternatieve muziekliefhebbers in de Engelse hoofdstad in hun greep zouden krijgen.

Creatieve verwoesting

Punk was een muziekbeweging van opstand, van het afwijzen van conventies, van pure confrontatie. Het zorgde midden jaren zeventig voor een unieke golf van creatieve verwoesting. Iets waar je volgens alle getuigen die in de documentaire aan het woord komen, bij had moeten zijn om het te begrijpen.

Laten we dat van ze aannemen, maar voor wie er nu eenmaal niet bij was, biedt deze documentaire van Spotify een goede uitweg. Je komt zo dicht bij het vuur als maar mogelijk is. Dit is podcasten op zijn best. Tien jaar geleden zou een dergelijke documentaire waarschijnlijk op video zijn gemaakt. Teruggebracht naar negentig minuten, met ‘plakbeeld’ van scènes, die eigenlijk alleen maar afleiden van wat er wordt verteld. Het is een van de grote zegeningen van de huidige podcasthype, dat audiodocumentaires weer een realistische optie zijn om de verhalen te vertellen, die het beter doen zonder beeld.

Meesterverteller

Het verhaal wordt gedragen door de verteller, en wat voor een. Chuck D, van de hiphopgroep Public Enemy, loodst de luisteraar door acht afleveringen van een half uur. De rapper en dj is wellicht een van de meest markante stemmen die ooit door de ether hebben gegolfd en hij weet de luisteraar aan de podcast gekluisterd te houden.

Bovenal wil hij begrijpen wat de chemie is achter deze muziek, die hem zo in zijn greep houdt. Muziek gecreëerd aan de andere kant van de wereld, waar de accenten van de getuigen zo contrasteren met zijn eigen zware New Yorkse tongval. Dit is een sterke drijvende kracht achter een documentaire en deze maakt er volop gebruik van.

Relevant

The Clash is de enige punkband die punk wist te overleven en overstijgen zonder zijn boodschap in te leveren. Dat maakte dat die boodschap tien jaar later, in het New York waar Chuck D woonde en werkte, zo relevant was dat hij The Clash nu overtuigend als één van zijn grootste invloeden noemt. En hij is niet de enige.

Toch wordt The story of The Clash nooit een egodocument, niet van Chuck D en al helemaal niet van de leden van The Clash. Die komen ronduit spaarzaam aan het woord, en dan nog in quotes uit oude interviews. In plaats daarvan leunt de documentaire op mensen die het fenomeen The Clash in actie hebben gezien, die het vuur hebben gevoeld. Collega-muzikanten, journalisten en vrienden. In de woorden van roadie Johnny Green. “The Clash was een vuurwerk. En als je het hebt gemist, jammer dan.” Maar voor die mensen is er altijd nog The story of The Clash.

‘Stay free: The story of The Clash’ is een podcast van muziekstreamdienst Spotify. Abonnees kunnen de achtdelige documentaire vinden onder het kopje podcasts. Wie geen abonnement heeft, kan luisteren via de website open.spotify.com (registratie vereist).

In ‘De Serie’ wordt iedere week een serie of podcast besproken die te zien is op tv, Netflix of ergens anders. Andere afleveringen vindt u hier.