‘The Beast in the Jungle’ is de tragische choreografie van hoe mensen elkaar mislopen

Soms is een verfilming van een boek zo raak dat het verhaal voor altijd die vorm aanneemt. In Clara van Gools Engelstalige verfilming van de novelle ‘The Beast in the Jungle’ is dat de vorm van een dans. Nooit zal dit verhaal meer iets anders zijn dan een choreografie van geliefden, een tragische pas-de-deux waarin de geliefden maar heel soms samen dansen. Meestal bewegen, joggen, vergaderen ze alleen in tijdloze landschappen.

In het verhaal dat Henry James in 1903 publiceerde, weet John Marcher al vanaf zijn vroegste jeugd dat hem ooit iets groots zal overkomen. Dat vertelt hij aan een vrouw die hij hij toevallig ontmoet, May Bartram. Hij is voorbestemd voor iets. Het zal hem overvallen, hij weet niet waar en wanneer. Hij noemt het zijn beest in de jungle, een metafoor voor wat het leven voor hem in petto heeft. Wat John Marcher niet ziet, wat hij niet meer kán zien, zozeer is hij gericht op het grootse lot dat hij verwacht, is Bartrams liefde voor hem.

Geesten in de tijd

John Lennon zei het ooit zo: “Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt.” The Beast in the Jungle is een tragedie over liefde en dood, herinneren en vergeten, maar vooral over misgelopen kansen, over de niet genomen weg. Om de tragedie te vergroten, maar ook om het tijdloze ervan te benadrukken, laat Van Gool het verhaal in drie, vier, vijf tijden afspelen. De twee prachtige acteurs bewegen van een tuin in victoriaans Engeland naar een steriele kantoorkolos in Londen nu, van een schuilkelder in de oorlog naar een rock ‘n rollfeestje in de sixties. Ze bewegen zich als geesten door de tijd, wat de tragedie vergroot, maar ook laat zien dat wij mensen nooit zullen ophouden met elkaar mislopen.

De film voelt als een uitgesponnen versie van een van de mooiste scènes uit de filmgeschiedenis, de openingsscène van ‘Hiroshima mon amour’ uit 1959. Ook die gaat over liefde en dood en over vergeten en herinneren. Maar het is vooral de toon die ze delen, een tragische toon waarop je personages buiten beeld met elkaar hoort praten, terwijl hun lichamen langs elkaar heen bewegen. Een toon van intens verlangen, terwijl het samenzijn slechts vluchtig is en vervolgens vervliegt in de tijd. Van Gool laat die lichamen heel dicht bij elkaar komen, maar ze raken elkaar nooit aan.

Er zijn een of twee momenten waarop de film momentum verliest, waarop het verhaal een beetje sleept. Het doet er niet toe. May’s verlangen, haar magnetisme voel je tot de laatste seconde. Tot het moment waarop John eindelijk ziet wat het beest is waar hij al die tijd op heeft gewacht.

Filmrecensies

Elke week worden de nieuwste films besproken door onze recensenten. U leest de recensies hier.