Tears for Fears is terug, maar niet met de synthpop van hun oude albums

Tears for Fears
The Tipping Point (Concord Records/Universal Music)
★★★

De Britse formatie Tears for Fears maakte in de jaren tachtig furore met puntige synthpop. De muziek van Roland Orzabal en Curt Smith sloot niet alleen aan bij de opkomst van de synthesize-gedreven popmuziek uit die tijd, maar verwoordde ook treffend de gevoelens van de no future-generatie. Met teksten als ‘De dromen waarin ik sterf, zijn de beste die ik ooit heb gehad’ (Mad World), sloten de bandleden naadloos aan op een periode waarin we met zijn allen lekker zaten te somberen.

Het leverde Tears for Fears dertig miljoen verkochte albums en hits op als Shout, Mad World, Everybody Wants to Rule the World en Head Over Heels. In 1991 gingen Orzabal en Smith met ruzie uit elkaar, om in 2004 weer bij elkaar te komen. De Britten brachten vervolgens het album Everybody Loves a Happy Ending uit, maar daarna werd er lange tijd niks meer van Tears for Fears vernomen.

Geen terugkeer naar de sound van weleer

Achttien jaar na Everybody Loves a Happy Ending is er nu een nieuwe plaat, en die mag zonder meer verrassend genoemd worden. Want The Tipping Point is geen terugkeer naar de sound van weleer. Hoewel op het zevende album de synthesizer weer van de partij is, is de nieuwe plaat niet zozeer een synthpop-album maar veel meer een album met tien ambachtelijke popsongs, waarbij de bandleden geen enkele poging doen om geforceerd hip te klinken.

Het nadeel is wel dat de Tears for Fears-sound op The Tipping Point veel van zijn uniekheid heeft verloren. Herkende je ooit een Tears for Fears-song uit duizenden, op het nieuwe album staan heel wat nummers die ook zo in het oeuvre van andere bands zouden passen.

Orzabal zingt over het overlijden van zijn vrouw

Wat niet wegneemt dat de nieuwe plaat aardig wat sterke songs bevat. Zo is het op folk geïnspireerde No Small Thing een sterke en sfeervolle opener en laat het vlammende My Demons een kant van Tears for Fears horen die we nog niet kenden. Het meest indringende nummer van het album is de ballad Please Be Happy, waarin Orzabal zingt over het overlijden van zijn vrouw, die een lange strijd voerde met alcoholisme.

Met zinsneden als ‘Wees alsjeblieft gelukkig, want je weet dat ik het niet aankan om je in deze staat van melancholie te zien, opgekruld in je stoel’ maakt hij op indrukwekkende wijze invoelbaar hoe moeilijk het is om iemand van wie je houdt te zien wegglijden, terwijl je er niks aan kunt doen.