Raw are the Roots
Nederlands Dans Theater 1
★★★★
Het Nederlands Dans Theater (NDT) blaast je de laatste tijd vaak totaal van de sokken. Wat wil je ook met deze uitstekende dansers, die tot de beste van Europa behoren. Wauw, wat kunnen hun lijven veel. De groepsleiding maakt daarnaast een goede selectie van choreografen om naar NDT’s danshonk in Den Haag te komen, niet zelden ‘smaakmakers’ in de internationale danswereld. Deze halen niet alleen het allerbeste uit die danstoppers naar boven, ze raken daardoor bovenop de tijdgeest als geen ander.
Het programma Raw are the Roots bevat werken van twee choreografen die in hun danstaal diametraal tegenovergesteld zijn aan elkaar, maar wél hun visie delen van de mens die zich van het mens-zijn heeft losgezongen.
Gebeeldhouwd en toch zacht
Gelukkig spreekt er hoop uit I contain multitudes van de Duitse choreograaf Felix Landerer die als huischoreograaf bij Scapino Ballet met enige regelmaat stukken afleverde. Bij NDT toont hij zich gepokt en gemazeld in het aansturen van een groot ensemble rond een actueel thema: het werk gaat over de noodzaak om uit de eigen bubbel te treden en collectief kracht te putten uit tegengestelden.
De twaalf dansers lopen als verdoolde individuen door elkaar heen, dan weer in groepsgelid, soms in een pose bevriezend. Ze zoeken naar balans in allerlei soorten constellaties, soms lijkt het of hun ruggengraat het plots begeeft. Landerers danstaal is vloeiend door snelle draaibewegingen af te wisselen met slow motion – de beweging oogt gebeeldhouwd en toch zacht.
Landerer smeert het werk lang uit om zijn punt te maken, maar de vormgeving is subliem en voorkomt dat je je boodschappenlijstje voor morgen gaat zitten maken. Een antenne-achtig lichtobject bedient de dansvloer van ijzig licht. De kostuums van de twaalf dansers lijken van indigoblauw naar contemplatief paars te verschieten: supersmaakvol gedaan.
Paradepaardjes op acid
De contemplatie komt vanzelf als je eenmaal bent overgenomen door de eclectische trancebeats in Jakie van het hotste choreografenduo van dit moment, de Israëlische Sharon Eyal en Gai Behar. Hun signatuur is een dwingende mix van opgerekte balletposes, club- en folkloredans die de dansers hóóg op de tenen houdt, waardoor ze lijken op paradepaardjes op acid. In strakke witte bodysuits tekent hun bizar-sensuele verschijning zich nóg scherper af tegen de zwarte achtergrond. Met knetterend geladen energie dansen ze met z’n allen dwangmatig op een kluitje, hunkerend naar het onbestemde, heel erg samen en toch alleen. Achter het in alles enerverende muziek- en dansgeweld zit een grote fijngevoeligheid. Nogmaals: wauw.
Lees ook:
Dankzij de ronkende muziek van supertalent Joey Roukens blijft ‘Dorian’ overeind
Dorian
Het Nationale Ballet, Junior Company, ISH Dance Collective
Dans ★★ Muziek ★★★★
