St. Vincent snoept op ‘Daddy’s Home’ opzichtig uit de seventieswinkel

POP
St. Vincent
Daddy’s Home (Loma Vista/Virgin)
★★★★

Annie Clark, ofwel St. Vincent, is de ongrijpbare, soms moeilijk verteerbare Amerikaanse zangeres die zich graag verschuilt achter bijzondere alterego’s. Een futuristische geestelijke bijvoorbeeld. Of een dominatrix in latex.

Voor haar zesde album Daddy’s Home transformeerde ze in een Amerikaanse actrice als Gena Rowlands, met een blonde pruik op. Ook haar sound grijpt terug naar de jaren zeventig, naar de platenkast van haar vader. Denk aan het album Young Americans van David Bowie. Stevie Wonder. Steely Dan.

Want ja, Daddy’s Home. Haar vader is na tien jaar gevangenschap wegens fraude vrijgelaten. En daar is ze opvallend open over voor haar doen, met humor. Tijdens bezoekuren aan ‘inmate 502’ krabbelde ze handtekeningen neer voor medegevangenen. Dan, serieuzer: “Yeah, you did some time. Well, I did some time too.”

De warme sound van de seventies lijkt haar stem ook wat te hebben bevrijd. Ze klonk altijd wat ernstig, duister ook, maar ze is mooier, gedragen gaan zingen, zoals in het uptempo countrynummer Somebody Like Me – met pedal steel!

Ze stuitert lekker heen en weer tussen soulvolle r&b en funky gospel. Om dan vervolgens ineens uit te pakken met een stevige gitaarsolo à la David Gilmour van Pink Floyd. En misschien ligt het er soms een beetje te dik bovenop, het snoepen uit de seventieswinkel. Maar St. Vincent overtuigt en maakt de stijlen met verve eigen.