Soms is het beter zonder context

Door de obscene overdaad aan duidingen, interpretaties, invullingen, lezingen, opvattingen, toelichtingen en uitleggingen van perspectieven, gebeurtenissen, samenhangen, omstandigheden en verbanden na de verkiezingen, had ik enorme behoefte gekregen aan iets zonder context. Dat merkte ik dankzij een tweetje van No Context Humans. Het was een fragment uit een of andere Japanse spelshow met Brits commentaar. Zes deelnemers in felgekleurde pakjes proberen op handen en voeten een extreem glibberige trap te beklimmen. Steeds als een van hen een eind omhoogkomt, glijdt hij toch onderuit en kegelt hij de rest omver, waarna iedereen van voren af aan moet beginnen.

Wie dit zijn en waarom ze dit doen – de context – kunnen we wel invullen, maar doet er niet toe. Het is een filmpje om je door te laten amuseren, en weer te vergeten. Verfrissend nietszeggend. Ik had een afkeer gekregen van context deze week: er was zoveel van dat het betekenisloos was geworden en helemaal niets meer hielp bij mijn begrip van de zaken. Vaak is context nog misleidend ook, zo leerden we van Caroline van der Plas’ gewoonte zelf een context te brouwen voor bepaalde stikstoffeiten. Daarnaast bestaat er enorm veel tekortschietende context, waardoor ik nu eigenlijk niets meer snap van Nederland, of van mensen, en misschien ook niet meer van mezelf.

Elkaar met talkpoeder in het gezicht slaan

Op No Context Humans (@HumansNoContext) geeft dat allemaal niets. Daar zien we een scooterrijder absurde dansbewegingen maken nadat hij keihard door een busje wordt aangereden. Een jongen zo hard op een muurtje inrennen dat het muurtje in tweeën breekt. Een model met een jurk die als tafelkleed dient. Kleine mensen die elkaar met talkpoeder op de handen zo hard mogelijk in het gezicht slaan. Waarom? Maakt niet uit. Verzin je eigen context. Of niet, ook goed.

No Context Humans is niet de enige in zijn soort. Het genre bestaat al sinds 2010, toen op het Tumblr-blog ‘Out of Context Science’ uit verband gehaalde citaten uit wetenschappelijke artikelen werden geplaatst. In 2013 verscheen het populaire twitteraccount @NYTMinusContext, dat nietszeggende stukken van zinnen uit The New York Times plaatste. Later raakten contextloze plaatjes en filmpjes in zwang, en kreeg ‘no context’ zijn huidige dominante vorm.

Gigantische Winnie de Pooh

Inmiddels bulken de sociale media van accounts die zich op het genre toespitsen, van No Context Brits (met een nieuwsbericht dat een ‘gigantische Winnie de Pooh het riool blokkeerde’) en No Context Animals (waar teckels op trampolines springen en schapen tractors rijden) tot No Context Sexting (waar ik weinig van begrijp). Op Instagram vond ik No Context Noir, met clipjes en ondertitelde screenshots waarin de allermooiste contextloze (en slecht te vertalen) gesprekjes worden gevoerd:

‘Got a light?’ ‘I came 6000 miles to give it to you.’

‘You’re alright?’ ‘Yes, hard as nails. Now get out of here and let me cry by myself.’

‘I’m a naughty girl.’ ‘I wish I could say I didn’t like it.’

Of de waanzinnige uitspraak: ‘Because I’d give my soul to take out my brain’. Met zulke oneliners heb je gewoon geen context nodig. En na de week die we juist gehad hebben, is dat helemaal fantastisch.