‘Snow and the Bear’ is een beklemmende film die net te weinig spannends te bieden heeft

Een rood autootje rijdt door een wit landschap. Onder de dikke sneeuw van een lang aanhoudende winter ligt een groen paradijs. Of: iets te rotten. Het is maar aan wie je het vraagt, op de afgelegen plek waar Asli zich als dorpsverpleegster komt vestigen.

De gemeenschap bestaat niet alleen uit eigenwijze, bejaarde patiënten die sputterend hun medicijnen innemen. Er is ook de outcast Samet (Soysal), die iets te vaak komt kijken of alles goed gaat met ‘juffrouw verpleegster’. Er is een politiecommissaris die een beetje aandacht wil. En er is een beer. Zo wordt gezegd.

De dorpsslager verdwijnt

In haar eerste lange speelfilm zorgt de Turkse Selcen Ergun vanaf het eerste moment voor winters grauwe sferen waarbij de camera in nieuwsgierige bewegingen rondkijkt, net zozeer een buitenstaander als de jonge stadse vrouw. Nauwelijks is zij geïnstalleerd of de dorpsslager verdwijnt. Een chagrijnig type, snel gepikeerd toen Asli zich bekommerde om zijn zwangere vrouw.

Via de nuchtere, ernstige verpleegster (Merve Dizdar), zelf misschien wel voor iets op de vlucht, biedt de filmmaakster in stemmige grijzen en blauwen een kijkje in een patriarchale gemeenschap die aan elkaar hangt van folklore en sterke verhalen. Die beer, is dat een dier, of een metafoor?

Ergun toont zich bedreven in het creëren van een beklemmende sfeer, versterkt door een onrustige geluidsband. Maar voor de thriller die Snow and the Bear ook lijkt te willen zijn, heeft de film net te weinig spannends te bieden.