Rossini’s ‘Semiramide’ triomfeert in de ZaterdagMatinee

Terwijl de Babylonische koning Nabucco deze weken wat doelloos en armoeiig op het Waterlooplein rondloopt, maakte de Babylonische koningin Semiramide zaterdag met pompeuze grandeur haar opwachting in het Concertgebouw. De NTR ZaterdagMatinee zorgde daar voor een nauwelijks te verbeteren uitvoering van een van Rossini’s allerbeste opera’s. Het werd een triomf.

In deze nagenoeg complete ‘Semiramide’ (1823) – dus lekker lang en lekker veel – kon men weer eens constateren hoe wonderbaarlijk goed deze muziek is. Je hebt er wel zangers uit de A-klasse voor nodig, plus een dirigent uit dezelfde categorie, anders kan dat lang en veel een uitputtingsslag zijn. Misschien is dat de reden dat dit sleutelwerk uit de Italiaanse operageschiedenis nog nooit bij De Nationale Opera te zien was, wat eigenlijk best een schande is.

De Rossini-renaissance begon in de jaren tachtig van de vorige eeuw in Rossini’s geboorteplaats Pesaro aan de Adriatische Zee. Daar werden kritische uitgaven van zijn opera’s bezorgd, daar is elk jaar een Rossini Opera Festival, en daar worden zangers opgeleid in de speciale techniek die Rossini-zang vereist.

Dirigent Michele Mariotti is geboren en getogen in dat epicentrum van Rossini-opera, en zaterdag was het bovenal hij die voor deze memorabele middag zorgde. Onder Mariotti’s handen leek het alsof de wieg van de musici van het Radio Filharmonisch Orkest in Pesaro had gestaan. De partijen voor de houtblazers en de hoorns zijn al net zo lastig als die van de zangers, maar kwamen hier fantastisch uit de verf. Hulde, hulde voor zoveel schoonheid.

De middag leek vocaal op een ramp uit te lopen omdat Albina Shagimuratova, zangeres van de titelrol, zich een uur of vier voor aanvang meldde met een buikgriep. Ze durfde het gelukkig toch aan, en na de eerste akte die twee volle uren duurt, kon je in de wandelgangen horen: ‘Geef mij zo’n buikgriep!’ Want zij zong fenomenaal. Op techniek en adrenaline volbracht zij de middag, die om één uur was begonnen en om half zes eindigde. Na al die uren sprong zij van blijdschap op de bok en liet het stormachtige applaus over zich heen komen.

Shagimuratova was op haar best in de twee grote duetten met Varduhi Abrahamyan (Arsace). Deze Armeense mezzo was niet minder dan een spectaculaire revelatie. Net als tenor Michele Angelini (Idreno). Zijn grote aria in de eerste akte komt pas als die al een uur onderweg is. En eerlijk gezegd zakt de spanning dan gewoonlijk wat weg, maar Angelini zorgde daar voor het hoogtepunt van de middag. Met soepele stratosferische tonen zong hij met gemak het dak eraf.

Mirco Palazzi (Assur) leek op het eind wat moe, maar verder stonden hier ook in de bijrollen zangers van grote klasse. Als vanouds heerlijk rugdekking gegeven door het Groot Omroepkoor. Wat een middag.