Roger Waters laat zijn maatschappijkritiek in elk nummer horen, soms op het ontsierende af

This is not a drill-tour
Roger Waters
★★★★

Roger Waters is nooit wars van een provocatieve mening. Maar nu stapelen de controverses rond de oud-frontman van Pink Floyd zich op. Zo zou zijn betrokkenheid bij het lot van de Palestijnen inmiddels zijn doorgeslagen naar onverbloemd antisemitisme, reden voor het stadsbestuur van Frankfurt en München om zijn geplande concerten in mei te willen annuleren. De Poolse stad Krakau besloot daartoe al vanwege Waters’ standpunt dat ook de Oekraïense president Volodymyr Zelensky en de Navo bijdragen aan het voortduren van de oorlog in Oekraïne – een Poetin-apologie volgens critici.

Maar, zeggen zijn fans, dat is het compromisloze pacifisme van Waters. Dus wanneer de zanger zijn show aftrapt met een (ingesproken) annonce waarin hij aanwezigen die niet gediend zijn van zijn politieke engagement adviseert om ‘op te rotten (‘fuck off’) naar de bar’, klinkt gelach en instemmend gejoel. Dat Waters moeiteloos drie avonden Ziggo Dome vult, duidt op veel muzikaal krediet voor een oeuvre waarin hebzucht, onderdrukking en oorlog altijd al vaste thema’s waren.

Groot gevaar

En er is veel reden tot zorg, benadrukt Waters deze avond, ‘want we verkeren in groot gevaar’. Post-apocalyptische animatie van verwoeste steden en onheilspellend onweer omlijsten het sober gearrangeerde openingsnummer Comfortably Numb; een geestestoestand waarin wij, welvarende westerlingen, volgens Waters allemaal verkeren. Deze, naar verluidt eerste, afscheidstournee is daarom een ‘wake up call’.

Voor de gelegenheid heeft Waters gekozen voor een podium met vier kwadranten midden in de zaal, wat de nabijheid met het publiek ten goede komt. Op het eveneens kruisvormig videoscherm daarboven wordt activistische kretologie afgewisseld met concertregistratie of animatie. Bovenop dit visuele spektakel zijn ook vertrouwde decorstukken als het kolossale opblaasvarken en het schaap – een zeppelin die door de Ziggo zwerft tijdens Sheep – weer meegereisd.

Waters maakt vroeg in de set ruimte voor solowerk, maar brengt zijn publiek pas in vervoering wanneer hij teruggrijpt naar het album Wish You Were Here, waaronder het subliem vertolkte titelnummer en een eerbetoon aan het betreurde oud-bandlid Syd Barrett (Shine On You Crazy Diamond). De inmiddels 79-jarige Waters oogt fit en blijkt vocaal nog altijd tot meer in staat dan zijn parlando-achtige zanglijnen.

Dat de uitvoering van het Pink Floyd-repertoire albumperfectie benadert, is ook de verdienste van het symfonische collectief dat hij om zich heen heeft verzameld. Met een glansrol voor gitarist Jonathan Wilson die de vocalen van Money en Us + Them voor rekening neemt.

Oorlogsveteraan

Na de pauze trekt Waters alle theatrale registers nog eens open door in lange leren jas – de nazi-achtige kostumering uit de film The Wall – over het podium te marcheren en In the Flesh af te sluiten met een mitrailleursalvo, waarna het opzwepende Run Like Hell volgt. Op zulke momenten beent de protestzanger met woeste armgebaren over het podium, als een oorlogsveteraan op vredesmissie.

Politiegeweld, vrouwenrechten, Amerikaans imperialisme of de gevangenschap van Julian Assange: Waters vermengt zijn maatschappijkritiek in vrijwel ieder nummer. Soms op het ontsierende af, zoals de break halverwege Money waarin plotseling ‘The Fuckin Pigs will kill us all’ doorheen zeilt. Maar zulke details zullen de liefhebbers van Pink Floyd-klassiekers op de koop toe moeten nemen. Want aan het activisme van Waters valt toch niet te ontkomen.

Herhaling 6 en 7 april in de Ziggo Dome.

Lees ook:
Pink Floyd brengt na 28 jaar nieuw nummer uit voor Oekraïne

Pink Floyd kwam voor het laatst in de studio samen in 1994, toen al zonder medeoprichter Roger Waters.