Robin Kesters ijzersterke debuut verraadt bij elke luisterbeurt nieuwe geheimen

Popjournalist Jasper van Vugt tipt hét belangrijkste album van de week − en nog vier platen die je niet wilt missen.

Robin Kester − Honeycomb Shades
★★★★

Vierendertig is Robin Kester. Dat is relatief oud, voor een debutant in de popmuziek. Die lange aanloop is het wachten waard geweest, zo bewijst Honeycomb Shades.

Helemaal een verrassing is het niet; Kester liet reeds drie jaar geleden met de EP This Is Not A Democracy horen tot iets moois in staat te zijn. Net als in die zeven liedjes van haar EP, weet de Rotterdamse singer-songwriter op haar full length een hypnotiserende eigen wereld te creëren.

Met een achtergrond in de folk, slaat Kester op Honeycomb Shades haar vleugels uit. Hulp krijgt ze daarbij van een berg elektronische apparatuur en co-producer Marien Dorleijn (Moss), die op verschillende liedjes ook als gitarist te horen is.

Samen komen ze tot elf liedjes met een rijke en uitgebalanceerde productie, waarin Kesters bezwerende hese stem en dromerige voordracht knap omlijst worden.

Subtiele combinaties

Als kind verhuisde Kester vaak. Dat komt terug in haar teksten. Die gaan, geïnspireerd door specifieke momenten en landschappen, vaak over vroegere indrukken en dwalende reflecties.

Wat Honeycomb Shades ook zo goed maakt: de variatie, zowel in productie, zang als liedjes. Jaren zestig psychedelica, eighties synthpop en indiepop uit de jaren tien worden subtiel gecombineerd en gestapeld met elementen uit andere muziekgenres. Dat gaat van de landerige shoegazegitaren in Celeste tot krautrockritmes in Dead End en pop in Infinity Song.

Gezamenlijk levert dat een gelaagd eigen geluid op vol details. Elke luisterbeurt verraadt nieuwe geheimen, van bijzondere instrumenten als een op de achtergrond opduikend klavecimbel (Cat 13, Skinny Kids) tot de pompende baritonsax in Celeste. Speciale vermelding verdient het vervreemdende, instrumentale Zwanzig Zwanzig.

Knap: de plaat blijft één geheel. Een crime om live te vertolken, maar heerlijk om aandachtig naar te luisteren, met de elpee op de speler of gewoon via de koptelefoon. Een ijzersterk debuut van een talent dat gekoesterd moet worden.

Ook beluisterd

Caroline Polachek - Desire, I want to turn into you

Met dit vierde soloalbum lost de Amerikaanse Caroline Polachek de belofte in. Wie oppervlakkig luistert, hoort een uitstekende popplaat. Wie beter oplet, hoort een uitstekende, frisse, eigenzinnige popplaat die onder je huid gaat zitten en tot de beste albums van het nog jonge jaar behoort.

dEUS – How To Replace It

Tien jaar na het laatste album keert de Belgische band rond Tom Barman terug. En hoe: onmiskenbaar dEUS, grillig, gedreven en divers, precies wat ze zo goed maakt. Daarmee is dit achtste album hun beste sinds The Ideal Crash uit 1999.

Sophie Straat – Smartlap Is Niet Dood

Met een EP vol smartlappen over de gentrificatie in de Amsterdamse volksbuurt De Pijp studeerde Straat af aan de kunstacademie. Op haar debuut is de stijl een stuk breder dan de volksmuziek van haar EP. Gebleven is de maatschappijkritische blik en messcherpe teksten: over seksisme, racisme, ongelijkheid en machtsmisbruik.

P!nk - Trustfall

Live is P!nk altijd een stuk leuker dan op plaat. Ook Trustfall biedt weinig écht bijzondere momenten, ondanks de medewerking van onder anderen Fred Again, Max Martin en First Aid Kit. Slechte plaat? Zeker niet. Maar haar headlinershow op Pinkpop zal spannender zijn.