‘Return to Seoul’ is een ontroerend portret van een prikkelige vrouw die verbinding zoekt

Return to Seoul
Regie: Davy Chou
Met Ji-min Park, Guka Han, Kwang-rok Oh
★★★★

Ze is terug in Seoul, waar ze ooit werd geboren. Maar Frédérique spreekt geen Koreaans: als baby kwam ze bij Franse adoptieouders terecht. Haar bezoek is toeval. Zegt ze. Nu ze er toch is, gaat de twintiger op zoek naar haar biologische ouders.

Met zijn tweede speelfilm vertelt de Franse Chou (1983) een aandoenlijk verhaal over een prikkelige vrouw die verbinding zoekt, maar meer van afstand houdt. Met de medewerkster van het hostel waar ze logeert, zit Freddie nog dezelfde avond in een restaurant. Tena (Guka Han) wordt de tolk bij de zoektocht die volgt na een eerste bezoek aan het adoptiebureau. Een rimpelloze vriendschap wordt het niet.

Thuis, dat is zijzelf

Met debutant Ji-min Park, een intrigerend charismatische verschijning die lang in je gedachten blijft, zet Chou een einzelgänger neer die louter op eigen kompas door het leven gaat. Met weinig interesse in beleefdheid, dankbaarheid en mores. Meer in directheid en oprechtheid. Wil ze seks, dan vraagt ze erom. Heeft ze zin om een café naar haar hand te zetten, dan doet ze dat. Wanneer ze haar vader op het spoor is gekomen, treft ze een emotioneel overweldigende man, met een schuldbewuste familie eromheen. Hoe Freddie met deze mensen omgaat: sociaal wenselijk is het misschien niet, bewonderenswaardig eerlijk wel.

We reizen mee van nachtelijk, neonverlicht Seoul met z’n karaokebars naar een vissersplaatsje onder een bewolkte lucht. Met tijdsprongetjes volgen we Freddie in de jaren erna, waarin ze vrijer beweegt tussen Parijs en Seoul, volwassener wordt. Is ze ergens thuis?

Met een heldere, ritmische montage en een liefdevolle camera die geen moment van haar zijde wijkt, maakt Chou een intelligent en gevoelig portret van een jonge vrouw die het niet van een geografische plek moet hebben. Misschien ook niet van andere mensen.

Zonder een spoortje melodrama stuurt deze film aan op het besef dat Freddie de verzoening met haar onthechting niet aan de andere kant van de wereld moet zoeken. Thuis, dat is zijzelf. Geen makkelijk besef. Maar het maakt Return to Seoul diep ontroerend.