Review
Relationeel geharrewar van veteraan Resnais
Woody Allen kwam met 'Everyone Says I Love You' (1996), Lars von Trier met 'Dancer In The Dark' (2000). Baz Luhrmann deed een duit in het zakje met 'Moulin Rouge' (2001) en Pieter Kramer viert momenteel met 'Ja Zuster Nee Zuster' (2002) zelfs succes in Japan.
De musical beleefde de afgelopen jaren een opmerkelijke opleving, dankzij nostalgisch geïnspireerde regisseurs, behept met een oprecht gevoel voor edelkitsch en niet gehinderd door de valkuilen van het postmoderne genre-experiment. Ook de 81-jarige Franse filmveteraan Alain Resnais die met 'Hiroshima Mon Amour' (1959) en 'l'Année Dernière à Marienbad' (1961) zijn hoogtijdagen beleefde, laat nu via een musical weer van zich horen. 'Pas Sur La Bouche' mengt eigenlijk de operettes uit Mike Leighs Gilbert & Sullivan-portret 'Topsy-Turvy' (1999) met François Ozons muzikale vrouwenportret '8 Femmes' (2002). De basis is een Franse operette uit 1925 waarvoor André Sarde het libretto schreef.
Resnais is er niet op uit iets nieuws toe te voegen, hij houdt het gewoon bij een ouderwetse Franse farce. Relationeel geharrewar opgevrolijkt met puntige dialogen en muzikale intermezzo's, en met acteurs die niet per se geselecteerd zijn op hun zangkwaliteiten. Het ziet er verzorgd uit, helemaal in art deco-stijl met hier en daar een toefje Charleston.
Even briljant als 'Topsy-Turvy' en '8 Femmes' wil het echter niet worden, en zo komt 'Pas Sur La Bouche' toch als mosterd na de maaltijd.
