Reflecteren, afkeuren, opnieuw beginnen, geen stress, tijd is om: ‘Lego Masters’ is spannend!

Sinds de RTL-hit ‘Lego Masters’ half april begon, staat het hier na elk weekend vol met lego. Een boom, een camper, het ‘maken’ is bij zoon B en dochter C helemaal aangewakkerd en dan het liefst zonder beschrijving. Het gebeurt niet vaak dat een televisieprogramma zo aanzet tot actie. Hoewel, sommige kijkers haalden na ‘Heel Holland Bakt’ (Max) ook meteen bloem, eieren en marsepein tevoorschijn. Dat is ook maken, maar geen bouwen met steentjes tot er een wereld ontstaat.

De deelnemende duo’s verwerken de raarste fantasieën in hun ontwerpen en kunnen alles maken. Flatgebouwen die aangevallen worden door een reuzenoctopus, of een boom die van binnenuit de boel overwoekert. Een broodrooster waarin een draak de boterhammen opwarmt, een radio waarin een poppetje achtereenvolgens langs een rockband, klassiek orkestje en jazzgroep van legopoppetjes rijdt om hun muziek te laten horen.

Ik kan wel vertellen over de tweetallen die zo knap urenlang kunnen bouwen: ex-geliefden Lola en Jan, langeafstandsvrienden Bjorn en Corneel, jeugdvrienden Jos en Martijn. Jos denkt anders dan anderen, vertelde hij, en is daarom een stille jongen geworden, maar hier laat hij graag zien wie hij is.

Alleen: wie dit leest, behoort na zes afleveringen al tot de anderhalf miljoen kijkers en kent hen al, of is niet in hen geïnteresseerd. Dat de nerds nu een podium hebben waar ze hun fantasie en knappe bouwkunst kunnen tonen, is leuk maar niet de belangrijkste reden voor het succes.

Je ziet blokje voor blokje de kunst van het maken

De ietwat wrevelige duo-presentatie van de lollige Nederlander Ruben Nicolai en licht afgunstige Belg Kurt Rogiers brengt er pit in, maar de eenkoppige jury van slechts ‘brickmaster’ Bas Brederode, (professioneel lego-ontwerper) doet er weer wat aan af. Zelf vond ik zaterdag de nagebouwde, werkende polaroidcamera beter dan de winnende radio. ­Hopelijk breidt RTL de jury uit in het tweede seizoen.

Maar dát er een vervolg komt, is terecht. Je ziet hier blokje voor blokje de kunst van het maken. Het is kijken naar de wereld in legoblokjes. De schets. Het verzamelen van de bouwsteentjes (in een heerlijke brick room met 2,5 miljoen steentjes). De eerste opzet. Reflecteren, afkeuren, opnieuw uitdenken. Stress en ruzie overwinnen, nog scherper werken, nog beter overleggen, tegen de deadline aan schuren en trillende handen beheersen. Dan is de tijd om – handen los.

Bij Heel Holland Bakt komen er nog chemische processen van de oven aan te pas; bij zang- of danswedstrijden is er de performance; hier is het wat het is, geheel los van de makers. Het bouwproces van tien uur, gemonteerd tot drie kwartier, is puur máken. En dat is spannend.

Een ander bouwwerk: een vol gebakken lucht

Zondag zond Canvas een documentaire uit over medisch techneut Elisabeth Holmes die sinds haar negentiende een miljardenbedrijf bouwde alsof het van legosteentjes was. De ­ingewikkelde documentaire ‘The Inventor: Out for Blood in ­Silicon Valley’ is te goed om niet terug te kijken.

Voor Theranos, haar bedrijf in innovatief bloedonderzoek, verzamelde ze experts en materiaal als bouwsteentjes. Met haar re­volutionaire verhaal verleidde ze machtige mannen tot investeringen. Op het hoogtepunt was Theranos met achthonderd werknemers negen miljard dollar waard. Een bouwwerk vol gebakken lucht, zonder werkende techniek. Het ene maken is het andere niet.

Vijf keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.