Positieve tweets over de Dansmarathon? Dat waren er niet veel

Vijftig uur dansen, tot hallucinaties en ontwrichte knieën aan toe. De presentatoren probeerden wat vrolijks te maken van de Dansmarathon, maar Twitter reageerde met afschuw en medelijden.

Toch even naar SBS6 gezapt afgelopen zaterdag, om de laatste dystopische uurtjes van die dansmarathon te zien. Met de mond open (ongeloof) en een smartphone in de hand om met behulp van Twitter te begrijpen hoe het ervoor stond. Dit was de fase dat de deelnemers volgens het reglement niet meer mochten slapen, en de geluiden op Twitter waren anders dan die op tv.

Op het grote scherm deden de presentatoren hun best om er een soort-van-vrolijk ‘even doorzetten, we zijn er bijna’-gevoel in te houden. Op het kleine scherm klonken er, naast een snel groeiende fanschare voor het zestigplus rockabilly-koppel Maria en Toon en wat opmerkingen over de kledingkeuze van Trijntje Oosterhuis (je moet wat, op Twitter), veel geluiden van afschuw.

Bewusteloos

‘Totale waanzin dit programma!’, vond verpleegkundige/twitteraar Don Roelofsen, en noemde de blessures, uitdroging en psychische inzinkingen ‘Echt GEEN waardige televisie.’ Mensen stelden zich voor hoe het moest zijn voor de kinderen van de vrouw die eerst tranen met tuiten huilde en vervolgens bewusteloos op de dansvloer lag. ‘Totaal grensoverschrijdend’, vond een ander. ‘Een samenleving waarin niemand meer “stop hou op” durft te zeggen.’ Iemand zei medelijden te hebben met het socialemediateam van de Dansmarathon, ‘die tussen alle tweets de positieve berichten moeten vinden om op tv te tonen’. Dat waren er niet zoveel.

Het filmpje dat uiteindelijk het meest gedeeld werd (en wordt – hallo, nieuwe meme) is van toen Tawatha, de uiteindelijke winnares, compleet over haar toeren was, maar toch verder danste. Presentatrice Wendy van Dijk moedigde haar aan alsof het de laatste fase van een zware bevalling betrof: ‘Je kan dit, lieverd, je kan het. Hou dit vol, hou dit vol.’ Tawatha, groots snikkend, met rode neus en gezwollen ogen, maakte het wegvegen van haar tranen tot dansmove, deed de robot, deed hoogstaand ballet. ‘Wat gebeurt er nu met haar?’ vroeg Van Dijk aan Tawatha’s danspartner, die zichzelf Duracell noemde vanwege zijn roemrijke uithoudingsvermogen.

De volgende dag vertelde ik erover aan een vriend, die zich afvroeg: zijn mensen nu zo aandachtsziek dat ze zelfs dit doen? Maar het nare aan de dansmarathon was dat het veel deelnemers echt om het geld leek te gaan. Om hun door corona uitgebeende dansschool te redden, of de opvang van een gehandicapte zoon te ondersteunen (Maria en Toon).

Kapotgedanst

En dan ga je denken: wat stelde het prijzengeld eigenlijk voor, op de schaal van wat de televisieproductie kostte? Een ton is veel voor wie weinig heeft, maar wat kun je er eigenlijk nog van kopen? Als overbieding op een huis is het misschien niet eens genoeg. En dan is er nog belasting en een danspartner om het mee te verdelen. Die als je homoseksueel bent sowieso niet je eigen partner is, want dat mocht niet van SBS. Waar hadden de winnaars zich nu eigenlijk kapot voor gedanst?

Maar alles beter natuurlijk dan vijftig uur ‘actief bewegend op muziek’ op je poten te hebben gestaan ter vermaak en winst van anderen, hallucinerend en met ontwrichte knieën, en dan een weekendje Disneyland aangeboden te krijgen. De kinderen mogen ook mee, riep Van Dijk er gauw achteraan, alsof ze zich ter plekke realiseerde wat een stuitend lullige troostprijs het eigenlijk was – een feit dat Twitter geenszins was ontgaan. ‘SCHANDALIG,’ tweette iemand. ‘Waarom geen week?’