‘Poëzie is een daad’ deelt gedichten uit als miniblikjes ijsthee in de supermarkt

Instagramaccount Poëzie is een Daad deelt gedichten uit om te proeven, zoals een supermarkt doet met miniblikjes ijsthee.

Een shot poëzie kan soms net het juiste duwtje geven om aan het vaak wel erg plakkerige wereldwijde web te ontsnappen, zo weet ik sinds kort dankzij het Instagramaccount Poëzie is een Daad. Al tien maanden lang post de persoon (of personen) achter dit account elke dag trouw een Nederlandstalig gedicht uit een bundel, tijdschrift of bloemlezing.

Niet overgetikt, maar gewoon online gezet met een fotootje van de pagina. Hoe simpel, en toch zo effectief. Wil je graag een poëziebundel kopen, maar weet je niet waar te beginnen? Hier worden de gedichten uitgedeeld om te proeven, als miniblikjes ijsthee in een supermarkt.

Het mooie is: het is vaak werk van hedendaagse dichters. Toch het soort dat voor niet-­ingewijden doorgaans moeilijker te ontdekken is. Dankzij de pagina las ik het gedicht Je droeg een kroon van wilgentakken van Alara Adilow (1988), een dichter uit Amsterdam van Somalische afkomst, die binnenkort debuteert bij Prometheus. Hier een fragment:

Op Instagram ben je nooit meer dan een paar swipes verwijderd van kattenfilmpjes of andere hap-slik-wegcontent. Maar bij dit soort gedichten heb je meer zin om eens flink adem te halen en te kijken hoe de lucht er vandaag bijhangt. Zoals Remco Campert schreef in zijn gedicht dat, net als het account, Poëzie is een daad heet (1955, De Bezige Bij):