‘Pink Moon’: uitstekend filmdebuut laat je voelen wat niet met woorden is over te brengen

Regie: Floor van der Meulen
Met: Julia Akkermans, Johan Leysen, Eelco Smits
★★★★

Over de bemoeienis van de staat met het einde van ons leven bakkeleien we al decennia en nog steeds is er geen definitief antwoord. Maar hoe zit het met de bemoeienis van familie en vrienden? Hebben die recht op ons leven? Moet je blijven omdat het hen anders pijn doet? En andersom: heb jij het recht wel om iemand zoveel verdriet te doen?

Met vaart en souplesse serveert Floor van der Meulens uitstekende speelfilmdebuut Pink Moon complexe vragen over een zelfgekozen levenseinde. De film houdt van begin tot eind een zekere lichtheid, zonder het onderwerp ook maar een moment tekort te doen.

Daarbij is slim gekozen voor een decor dat veel licht toelaat: een strak ontworpen ruime alleenstaande woning met enorme ramen in de woonkamer. Het breekt de film en dus het onderwerp open, zonder dat er ook maar een woord over gezegd hoeft te worden.

Die woorden worden trouwens wel uitgesproken. Vooral door Iris, die samen met haar broer van vader Jan te horen krijgt dat hij niet meer wil. Al jaren heeft hij het poeder voor de dood in huis, zo lang al dat het recent over de datum was en er nieuw poeder besteld moest worden.

Mijlenver verwijderd van alles

Voor Iris is het moeilijk om die keuze te begrijpen. Jan wil het haar ook niet uitleggen omdat ze het toch niet gaat begrijpen. Zij staat vol in het leven, zegt hij, maar hij voelt zich mijlenver verwijderd van alles. Al heel lang.

Dat de film zo goed is, heeft verschillende redenen. De keuze om de camera steeds vrij dicht bij Iris te laten bijvoorbeeld. De film gaat over haar acceptatie van papa’s keuze, dus we moeten Iris van dichtbij zien. Niet het tafereel van een afstandje gadeslaan.

Verder staat of valt een film als Pink Moon met de kwaliteit van acteren en Julia Akkermans doet het voortreffelijk. Net als Johan Leysen als vader en Eelco Smits als haar broer. Je voelt haar woede en onbegrip maar ook haar liefde. Allemaal tegelijk.

Van der Meulen en scenarist Bastiaan Kroeger maakten ook de cruciale keuze om vader Jan zijn beslissing niet te laten uitleggen. Want inderdaad: dat zouden allemaal overbodige woorden zijn geweest. Iris heeft wel woorden nodig. Want zij heeft vragen. Veel vragen. Maar Jan heeft geen antwoorden. Hij heeft wel een gevoel. Het gevoel dat hij al dood is. Daartegenover staat haar pijn. Twee kolossen tegenover elkaar, niet in staat om te bewegen. Wat dan?

Als je beseft dat je zoiets in een film niet met woorden kunt overbrengen, dat je die onmogelijkheid moet laten zien, moet laten voelen: dan heb je talent. Dat is film.