Pa Stef wil een ruïne in Frankrijk verbouwen, maar kan nog geen vloertje leggen

‘Tjop tjop, fuck my life bitch!’ De taal in ‘Sexual Healing’ is doorspekt met hipsterjargon en psychologiserende prietpraat en is daardoor verschrikkelijk raak en grappig. De woorden van het jonge toneelschrijfduo Jan Hulst en Kasper ­Tarenskeen lijken wel de enige houvast voor hun personages, die hopeloos zoeken en hunkeren naar geluk.

Een van hen is de nietsnutterige huisvader Stef (een heerlijke rol van Hein van der Heijden). Na de dood van zijn vader, die werd verwaarloosd in een verzorgingshuis, besluit hij het roer om te gooien. In Frankrijk natuurlijk, om voor oudjes een ‘altruïstische’ plek te creëren waar ze wél een gelukkig einde kunnen beleven. Dat ideaal hoopt hij te bereiken door mee te doen aan ‘On y va’, een variatie op het bekende tv-programma ‘Ik vertrek’.

Relatie op kamertemperatuur

In de lenige regie van Jeroen de Man spat het spelplezier ervan af, met ook ‘ingeleefde’ momenten: Stefs vrouw Diana (Romana Vrede op haar geestigst) stemt toe in het Franse avontuur om het samenzijn met haar man ‘op kamertemperatuur’ te houden. Zo hoeft ze niet te voelen dat het vuurtje niet meer bij haar brandt. Bijdehante dochter India probeert haar gehandicapte vriendje Boye eronder te houden. Stefs inwonende zuster Tania (een weergaloos maffe Ariane Schluter) probeert met exotische drugs richting aan haar zweefmolenbestaan te geven.

Het gezin gaat in Frankrijk een ruïne te lijf; een prachtige manier om de zogenaamde maakbaarheid van het bestaan op de korrel te nemen. Via filmbeelden van ‘On y va’ volgen we door het oog van de camera de onvoorbereide emigratie. En het verbeten optimisme om er iets van te maken. “Bouw iets!”, roept pa Stef wanhopig, terwijl hij lam van de wijn nog geen vloertje kan leggen. In film en ‘live’ op de bühne stapelt De Man cliché op cliché, in een feest van uitvergroting. Natuurlijk wil de aandachtsgeile presentator Brent (Mark Kraan) sappige plaatjes omdat hij weet dat hij er anders in Hilversum anytime uit kan vliegen.

Ook al behoorlijk cliché

Filmbeelden vol horrorclichés roepen een unheimisch gevoel op; als in een nachtmerrie worden de personages door iets onzichtbaars op de hielen gezeten in een wuivend maisveld. Een mooi beeld, want uiteindelijk vluchten de personages natuurlijk voor zichzelf – wat op zich ook een behoorlijk cliché is. Af en toe doemt een personage op (Emmanuel Ohene Boafo), geïnspireerd door de vreemdeling uit Pasolini’s ‘Teorema’; hij wordt niet of slechts in dromen opgemerkt. Maar na de onvermijdelijke ineenstorting van het ‘On y va’-avontuur biedt hij als godsfiguur verlossing, in een sjamanistische koortsdroom van vleselijke lust en overgave. Totaal over de top, in één grote apotheose van ontsporende clichématigheid. En op een of andere manier biedt dat nog troost ook.

Lees ook:
Hier staat een danser, niet iemand met een beperking

De Zwaan voor de indrukwekkendste dansprestatie gaat voor het eerst naar een danser met een fysieke beperking. Redouan Ait Chitt maakt van zijn ‘anders zijn’ een superpower.