In memoriamCora Canne Meijer
Operazangeres Cora Canne Meijer (1929-2020) wist haar grote allure tot het eind te behouden
Operazangeres Cora Canne Meijer is op 91-jarige leeftijd overleden. Ze stierf dinsdag in het Rosa Spier Huis in Laren, maakte haar zoon bekend.
Het was maart 1996. In de ZaterdagMatinee was de opera ‘Andrea Chénier’ al een tijdje onderweg toen in het Concertgebouw een in het zwart geklede vrouw langzaam de trap af schreed. Halverwege die trap bleef de aandacht afdwingende gestalte staan en zong daar de korte scène van Madelon, de oude moeder die haar enige zoon aan de Franse revolutie komt opofferen. Een ontroerend mooi moment. Het bleek het laatste officiële optreden van de Nederlandse mezzosopraan Cora Canne Meijer. Dinsdag overleed zij op 91-jarige leeftijd in het Rosa Spier Huis in Laren.
Een echt afscheid van het podium kwam er nooit. Toen De Nationale Opera (DNO) in 1986 van het Leidseplein naar het Waterlooplein verhuisde, was de carrière van Canne Meijer bij dat gezelschap over. De nieuwe directie wilde andere zangers. Ze begreep er niet veel van, en misschien heeft ze daarom nooit een echt afscheid overwogen. Ze was nog niet klaar. Toen Hans de Roo nog de artistieke leiding bij DNO had, maakte de mezzosopraan er een grote carrière. Ze was beroemd om de titelrol in Bizets ‘Carmen’, maar ze was evengoed een venijnige secretaresse in Menotti’s ‘The Consul’.
Een beter afscheid
In de jaren ’80 maakte ze onderdeel uit van het fameuze Nederlandse kwartet zangers dat bestond uit Cristina Deutekom, Adriaan van Limpt en Jan Derksen. Gevieren glorieerden zij onder andere in Verdi’s ‘Il trovatore’. Nu worden die hoofdrollen hier bijna altijd met buitenlanders bezet. Canne Meijer had ook een mooie buitenlandse carrière die haar naar Glyndebourne, Zürich, Genève, Parijs en Salzburg bracht. De rol waarmee ze in het buitenland het meeste furore maakte was die van Isolier in Rossini’s ‘Le comte Ory’.
In 1982 zong ze bij DNO haar laatste serie voorstellingen van ‘Carmen’, daarna was voorbij. Op die ene onverwachte keer na, daar op de trap van het Concertgebouw in 1996. In iedere noot van die korte scène toonde Canne Meijer nog steeds haar grote allure. Ze had wellicht een mooi gala verdiend, maar een beter afscheid dan dit korte moment was eigenlijk niet denkbaar. Gelukkig is het bewaard in de geluidsarchieven.
