Op sommige momenten voelt ‘Babylon’ alsof je zelf aan de kroonluchters in Hollywood bungelt

Babylon
Regie Damien Chazelle
Met Margot Robbie, Brad Pitt, Diego Calva
★★★★

Om te beginnen: Babylon is niet helemaal gelukt. Je voelt dat er een sterkere film zit in de lawine aan indrukken die je in 188 minuten over je krijgt uitgestort, al is best lastig te zeggen wat die sterkere film dan moet zijn.

Dat gezegd hebbende: wie maakt er nou nog een extravagante, swingende, maximalistische, knettergekke film over een glorieus en verdorven Hollywood? Waar olifanten binnen denderen op feesten waar het seks en drugs regent, waar filmsets in brand vliegen en de waanzin triomfeert in schitterende choreografieën met eindeloos veel figuranten? Waar Brad Pitt en Margot Robbie als filmsterren Jack Conrad en Nellie LaRoy het summum van Hollywood-glamour vormen? Babylon is een feest voor en een aanslag op de zintuigen. Op momenten voelt het alsof je zelf aan de kroonluchters bungelt.

Damien Chazelle lijkt te beseffen dat deze film misschien de laatste in z’n soort is, zo tastbaar is het gevoel dat er een tijdperk ten einde loopt. Het is een ondergangsverhaal uit een andere tijd – het moment eind jaren twintig dat de geluidsfilm de zwijgende film verdringt – als metafoor voor een dreigende ondergang nu: het verdwijnen van precies dit soort films. Ambitieuze films met aanzienlijke budgetten die meer zijn dan popcorn en niet over superhelden gaan. Films die niet door formules gedicteerd worden, films die je verrassen, op het verkeerde been zetten, die de kijker durven schofferen.

Zelfdestructief ondergangsverhaal

Het is geen geheim dat Babylon (losjes) gebaseerd is op de musicalklassieker Singin’ in the Rain uit 1952, ook een film over de overgang van zwijgende naar geluidsfilm. Chazelle is daar open over in interviews. Maar Babylon haalt eveneens inspiratie uit Kenneth Angers boekje Hollywood Babylon, waarin de provocateur en regisseur alle verdorvenheid uit zijn tijd optekende. De vorm is totaal verschillend, voor de duidelijkheid. Babylon is geen zuurstokroze dansfeestje maar een zelfdestructief ondergangsverhaal met scènes die ongetwijfeld in de strengste categorie van de Amerikaanse filmkeuring vallen.

Dat de film op momenten even stil lijkt te vallen en zichzelf vervolgens overschreeuwt met weer een nieuwe stem van een master of ceremony op weer een extravagant feest, lijkt bewust. Dat is wat Hollywood doet: het feest forceren, zichzelf overschreeuwen, ondertussen mythes creërend met glamour en sterren.

De film gaat voor groots en meeslepend

Babylon is een film die zowel de fantastische, creatieve kant van Hollywood viert – en überhaupt van cinema als kunstvorm, als een explosie van ideeën – als de destructieve kant: de glamourmachine die mensen gebruikt en weer uitspuugt als het zo uitkomt. Waar hele busladingen wannabe-sterren bezwijken aan de verleidingen van filmstad Tinseltown.

Verwacht geen echte plot. Er zit wel een ontwikkeling in de film, maar daar is het Chazelle niet echt om te doen. Babylon is er voor je zintuigen zoals het klassieke Hollywood er ook puur voor onze zintuigen was. De film dendert binnen zoals die olifant op dat feest. Het porselein zal onherroepelijk sneuvelen en alles wat bigger than life is zal overeind blijven. De film gaat voor groots en meeslepend, tot en met die veelbesproken allerlaatste scène. Als kijker moet je niet voor minder gaan.