Op 'om het even welk tekstueel niveau'

'Vertelduivels' is dubbel in zijn bedoelingen. Een handboek kan zowel een beknopte handleiding zijn als een boekwerk dat een samenvatting bevat van bijvoorbeeld een wetenschapsdiscipline. Het lukt Herman en Vervaeck niet uit deze beide typen handboeken te kiezen. 'Vertelduivels' oogt grotendeels als een wetenschappelijk overzichtsboek, niet als een beknopte handleiding. Bij het gros van de theorie blijft onduidelijk wat de lezer die een leidraad verwacht om verhalen te analyseren, hieraan heeft. Maar soms ontpopt 'Vertelduivels' zich plots tot een populair-wetenschappelijk werk, met handreikingen voor schrijvers, vertalers en analytisch ingestelde lezers. Bijvoorbeeld: ,,Zo kan het citeren van gedachten monotoon worden, vooral als er telkens zinnetjes als 'hij dacht' of 'zij geloofde' opduiken. Aan de andere kant kunnen citaten bij de lezer de indruk versterken dat het om een betrouwbare vertelling gaat.''

Moeiteloos combineren de auteurs informeel met erg abstract taalgebruik en ook dat maakt het boek tweeslachtig: ,,Je hebt dus volgens Fludernik geen plot nodig om van een verhaal te spreken. Het is voldoende dat je op om het even welk tekstueel niveau een antropomorfe instantie aantreft die ervaringen opdoet.'' Het wemelt van 'je' en 'we'. Het resultaat: een leerboek-verteltheorie met trekjes van de Ikea-catalogus.