Ook de dichter raakt het spoor weleens bijster

Dit gedicht is karakteristiek voor de hele bundel. Veel gedichten schijnen gehuld in de halfslaap, waarin het hogere tegelijk aanwezig en afwezig is. Dat hogere lijkt voor Van Pinxteren nauwelijks een probleem: het ís er eenvoudig en zijn poëzie leent het haar oor en haar stem. Het draait daarbij meer om verklanking dan om verbeelding, met als gevolg dat we Van Pinxterens mystieke ervaringen inderdaad niet voor ons zien.

Van Pinxteren vráágt nogal wat van de lezer. Dat we in zijn klingklang de verhevenheid van het moment herkennen bijvoorbeeld, wat de minder visionair bewerktuigden onder ons lang niet meevalt. Je moet voortdurend bereid zijn mee te gaan in de vaagheid der suggestie: de zelden ontbrekende mist, nevel, flarden, scherven zonlicht en wat niet al. Want als gezegd: 'zien' doen we in deze poëzie weinig. Ja, verwaaide momenten hooguit, met zo nu en dan een flits van het hogere, dat (ook de dichter raakt het spoor weleens bijster) 'tollend rond mijn denken tolt'. Slechts een enkele maal neemt de plastiek het heft in handen en daar wint deze poëzie zeer bij.