Onschuldig dochtertje in juweel van een theaterminiatuur

Met het wijsneuzerige dat kinderen kunnen hebben, vindt het dochtertje van Benjamin Verdonck het werk van haar vader 'niet zo interessant'. De Vlaamse kunstenaar/theatermaker vertelt het terloops aan het publiek. Toch schept Verdonck juist met zijn werk schitterende nieuwe werelden voor haar, in 'Liedje voor Gigi'.

Vanachter een staketsel met daarop een toneeltoren in het klein, vertelt hij al mijmerend verhalen. Losse flarden tekst, soms brengt hij alleen wat klanken voort. De teksten die wél samenhang vertonen gaan over alledaagse dingen; hoe hij zijn dochter door het park naar school brengt, hoe ze aan het einde van de dag thuiskomt met een paardenstaart in plaats van vlechtjes.

Tussendoor bedient Verdonck panelen en schuifjes van een minitheatertje, waarin steeds nieuwe perspectieven en doorkijkjes ontstaan. Niets is wat het lijkt in deze kijk- annex toverdoos: een oneindige balzaal verdwijnt in een zwart gat, een rood vlak krijgt de illusie van de oerknal. Het is een kabbelend komen en gaan van kleuren, vormen en licht, waarin je wordt opgezogen als in een schilderij van Mark Rothko. Je geeft je over aan Verdoncks onthaastende magie.

Hallucinerende muziek

Twee muzikanten begeleiden de voorstelling met hallucinerende muziek: flarden van een (kinder-?) liedje zijn in een eeuwigdurende loop gezet. Schitteringen doorbreken de abstracte tafereeltjes, als een laagje sneeuw waaronder de wereld weer fris tevoorschijn komt.

Verdoncks teksten hebben één ding gemeen: er komen scheuren in het kinderlijke perspectief van waaruit hij ze vertelt. Waarom is het park afgesloten en staan er drie pantserwagens, vraagt zijn dochter. En het is de meester die haar paardenstaart heeft gemaakt, dat doet hij alleen bij haar. Dreiging van terreur en misbruik brengt haar onschuld om zeep. Maar ondertussen bouwt Verdonck met zijn touwtjes en paneeltjes een eigen wereld, waarin schoonheid heerst. 'Liedje voor Gigi' is daarmee een ode aan de reinigende kracht van kunst. Maar het is ook de bezwering van een werkelijkheid die je niet onder controle hebt. Dat maakt dit theaterminiatuurtje - vijftig minuten slechts - ontroerend: het liefdevolste cadeau dat je aan je dochter kunt geven, ook al vindt ze het kinderlijk-wijsneuzerig 'niet zo interessant'.

Deze conclusie maakt Verdoncks breedsprakige proloog over een maquette die als inspiratiebron diende, achteraf nogal troebel. Uitweidingen heeft dit juweeltje niet nodig.

Lees meer theaterrecensies