Of ik niet geïnteresseerd was in een jacht van 6 miljoen euro, vroeg de man op de tennisbaan

Op de tennisclub van Carthago werd ik aangesproken door een man. Hij was tamelijk klein, had een omvangrijke buik en droeg een korte broek die bijna tot zijn sokken kwam. Hij was kaal maar had wel een zeer lange baard. Met de hoeveelheid haar die aan zijn kin hing, konden zeker vier of vijf mannen van prima hoofdhaar worden voorzien.

Hij vertelde dat een vriend van hem jachten verkocht van 6 miljoen euro en vroeg of ik geïnteresseerd was. Ik zei dat ik varen met een boot zeker leuk vond, maar dat ik wat minder te besteden had. Dat snapte hij wel.

De volgende ontmoeting bleek niet toevallig

Een week later kwam ik hem weer tegen. Dat bleek niet toevallig, want hij zei dat hij iedere dag tenniste. Zijn doel was om zo goed te worden als Federer. Hij was wel al de vijftig gepasseerd.

Maar hij kon niet langer met me kletsen, want hij moest de baan op. Naast het gravel zat zijn vrouw op een stoeltje. Ze zwaaide vrolijk naar me. Wat sympathiek, dacht ik, dat ze komt kijken naar de training van haar man. Ik hoopte wel dat ze er niet iedere dag zat, want dan kon het weleens saai worden. Ook omdat haar man nog niet het niveau van Federer had.

Na een slag in het struikgewas, kwam hij nog even teruglopen en stelde voor om eens samen te tennissen. We wisselden nummers uit. Al aardig bezweet vroeg hij of ik misschien geïnteresseerd was in basketbal-­kleding. Hij had namelijk een andere vriend, die een basketbalkledinglijn had opgezet. Hij wees naar zijn korte broek en T-shirt. Je kon er ook prima in tennissen.

Ik vond het jammer om opnieuw nee te zeggen, maar ik had net een tennisbroek bij de Decathlon gekocht. Zijn vrouw zei dat hij ­terug moest naar de training. Hij holde weer de baan op.

Ik vroeg me af wat hij me zou aanbieden bij een volgende ontmoeting.

‘Schaamteloze valsspelers’

Palmbomen bewogen in de wind, terwijl de zon op het gravel scheen. Vanaf de andere kant van het hek klonk het fluitje van de langsrijdende trein.

Af en toe hoorde ik de man met wie ik net had kennisgemaakt, luidruchtig onvrede uiten over zijn spel. Zijn vrouw riep hem toe dat hij rustig moest blijven.

Theo Kars schrijft in Praktisch verstand. Klein handboek voor non-conformisten dat tennis een uitstekende manier is om iemands ware aard te leren kennen. ‘Ogenschijnlijk beminnelijke, door en door fatsoenlijke mensen ontpoppen zich in een dergelijke situatie vaak als schaamteloze valsspelers en kinderachtige twistzoekers.’

Zou de kale, lang bebaarde man ook tot die groep behoren? Hij leek me luchtig in het leven te staan, maar zijn ambitie was anderzijds hoog.

Tot een afspraak is het nog niet gekomen.