Not all is lost bevat mooie kruimels, maar voelt enorm naar binnen gekeerd

Not all is lost
Theater Rotterdam
★★

Je krijgt er een velletje met dramaturgische uitleg bij, bij de voorstelling Not all is lost van Davy Pieters. Daarop staan haar bedoelingen met dit stuk, een bril zo je wilt, die je op kunt zetten als je de zaal betreedt.

Dat lijkt in eerste instantie niet nodig. Het toneelbeeld is fraai: de vloer vol aarde, hier en daar wat fiere planten, zelfs een klein poeltje vooraan. In dat minitoneellandschap dwaalt een vrouw in een geruit mantelpakje met een handtasje en rode pumps - of zijn ze roze? Dat is door het schaarse licht niet goed te zien. Ze graaft, alsof ze een kat is. Of zoekt ze iets? Dat zal wel, denk je dan, want Not all is lost immers.

Er duiken andere performers op vanachter de struiken. Ook zij steken hun handen in de aarde, of springen juist nerveus rond alsof ze hun voeten branden. Wat zich ontvouwt laat zich nog het beste beschrijven als een serie duetten waarbij de performers op het duistere toneel vooral te herkennen zijn aan hun opvallende kleding, ontworpen door Johanna Trudzinski.

Katachtig

Dus wordt het een duet tussen de blauwe jurk (de sierlijke Charlotte Gillain) en het gele pak (de sterke Josefine Aalvid Rahn). Waarbij de blauwe jurk uiteindelijk het gele pak draagt – een mooi beeld. Of een duet tussen het mantelpakje (de katachtige Melyn Chow) – met dat enorm onhandige handtasje – en de blauwe jurk: intens, met stevig omarmen en dan weer losscheuren en hard op de grond vallen.

‘Een ode aan lichamen die het gewicht van anderen dragen’, staat er op het vel met uitleg. Dat dragen is te zien: ook in andere duetten worden lichamen van anderen gedragen. Eventjes dan toch, meestal vallen ze vrij snel weer neer, verzinken ze in de aarde.

Vierluik

Not all is lost is onderdeel van een vierluik waarin de elementen steeds op de voorgrond worden geplaatst. In dit geval is het de aarde. Wat er precies het doel van is, daar blijft de uitleg mistig over. Net als het toneel trouwens, waar een mooi dun mistje over de grond rolt, dat even later uit elkaar ploft als de nerveuze performer (Thomas Higginson) zich op de vloer stort.

Not all is lost bevat mooie kruimels, maar voelt enorm naar binnen gekeerd. Wat doen die mensen, wat willen ze van elkaar, wat willen ze van de toeschouwer? Ze knuffelen en laten elkaar weer los. Maar ‘een filmische performance dat een mysterieus verhaal verweeft met een sensuele ontrafeling’ ontstaat niet. En op abstracter niveau wordt er bij de kijker – ondanks al die aarde - te weinig gevoel losgewoeld. Er wordt weliswaar een bril aangereikt, maar er valt toch te weinig te zien.

Not all is lost is t/m 13 mei te zien in theater Rotterdam