Op hilarische wijze beschrijft Nina de la Parra in Make women come hoe je als vrouw, twintiger, kunt tobben met het leven, mannen en de liefde, en vooral met jezelf.
Als ze aan een Duits theaterinstituut gaat studeren is haar belangrijkste vraag: wat voor mannen zijn hier zoal te vinden? Loopt hier de potentiële Liefde van mijn Leven rond?
Want ze moet en zal, liefst snel, de allergelukkigste relatie ter wereld hebben, met een man die eruitziet als een mix van Barack Obama, David Beckham en Denzel Washington. Oh ja, en die moet háár veroveren.
Oef. Theatermaker en performer Nina de la Parra (34) schreef een roman – een autobiografische, romantische komedie die ook als zelfhulpboek kan worden gelezen – waarin ze een 33-jarig hoofdpersonage laat terugkijken op haar 23-jarige zelf. Een originele vertelvorm waarbij de lezer zich afvraagt: hoe zat dat eigenlijk bij mij, hoe kwam ik die cruciale jaren door, en was ik ook zo hysterisch geobsedeerd door De Liefde?
Hoofdpersonage, Kleine Nina geheten, in elk geval wel. En dat niet alleen. Ze worstelt, net als haar vriendinnen, met het leven en geeft zichzelf van alles wat mislukt de schuld.
Een feministe en een mannenverslinder
Ze raakt in de war als ze in een Duits genderstudieklasje hoort dat er helemaal geen biologisch verschil is tussen mannen en vrouwen, hoewel ze toch echt eierstokken, een baarmoeder en borsten heeft.
Ze is een feministe, maar ook een mannenverslinder. Ze heeft gymnasium gedaan, is een Shakespeare-fanaat, werkte een tijd bij Toneelgroep Amsterdam als beginnend regisseur, maar wil ook niet-serieus zijn en wild dansen. Ze heeft Nederlandse roots, maar ook Surinaamse. En ze weet dat allemaal niet met elkaar te verenigen.
Kortom: opperste verwarring. Aan De la Parra de vraag of er inmiddels wat meer rust is neergedaald in het leven van het hoofdpersonage annex haarzelf.
“Ik ben erachter gekomen dat ik in mijn leven heel erg beïnvloed ben door Anglo-Amerikaanse comedyseries als Friends en Sex and the City. Superleuk, maar het moralisme in die series is tergend. Altijd is de conclusie: als al deze witte hetero’s stelletjes zijn, komt het goed. Ik heb in het theater veel gewerkt met mannen met status, ik vroeg me altijd af wat de ruimte was die ik mocht innemen.
“Door het ouder worden en door het schrijven van dit boek is die onzekerheid minder, ik weet nu wat mijn stem is als vrouw. Dus dat geeft rust, ja. Ik denk dat het Kleine Nina en mij lang ontbrak aan zelfliefde, ik dacht dat alles mijn verantwoordelijkheid was als iets misliep.”
Heb je nooit een jongen willen zijn, waardoor je automatisch meer ruimte kon innemen?
“Ja, dat was mijn grote droom als kind: ik hoopte dat mensen dachten dat ik een jongen was. Ik was altijd aan het skaten, een stoer meisje. Zo boeiend wat trans mensen daarover schrijven, zij weten als ze van geslacht zijn veranderd bij uitstek het verschil tussen hoe je als man of vrouw door de buitenwereld wordt gezien. Laatst vroeg een vriendin aan mij wat ik het allerliefst zou willen ook al zou het niet kunnen. Weet je wat ik zei? In mijn eentje een wereldreis maken, en om twee uur ’s nachts ergens in Zuid-Amerika in mijn eentje over straat kunnen lopen.”
Hoe kijk je nu naar al die grensoverschrijdende mannen?
“Weet je hoe weinig we als meisjes leren gewoon nee te zeggen. Ook op het werk. We willen altijd de beste zijn. Zeg eens nee, zonder jezelf schuldig of een bitch te voelen. Zeg: ik kom hier werken, maar met een beter beginsalaris. Ik ken bijna geen vrouwen die het doen, en geen mannen die het niet doen. Hoeveel vrouwen ik niet ken die angstremmers slikken, om maar te kunnen blijven aanstaan, er leuk uitzien, en ook nog sociaal en zorgzaam zijn.”
Waarom sturen mannen foto’s van hun piemel?
“Zij weten dus niet hoe vrouwelijke seksualiteit werkt. Mannen worden geil van lichaamsdelen die ze zien. Vrouwen niet. Ik had er laatst een gesprek met een gay vriend over – we vallen allebei op mannen, maar op een heel verschillende manier. Hij vroeg mij en mijn vriendinnen: worden jullie dan niet opgewonden als je bepaalde mannen ziet lopen? Wij: nee. Hij ziet iemand en denkt: ja, kom maar mee. Wij hebben dat niet, en zeker geen foto van een piemel. Het gaat om ogen, een blik, aanraking of om wat iemand zegt. Niet louter iemands lichaam. Hij was zo verbaasd.”
Kleine Nina bedenkt een lollig mandjessysteem voor in de supermarkt, zodat je niet lastig wordt gevallen als je dat niet wilt.
“Ja, als je shopt met een zwart mandje betekent dat: a.u.b. met rust laten. Een rood mandje: deze persoon is aan het shoppen maar staat er ook voor open om aangesproken te worden. En een knaloranje mandje: deze persoon is aan het fake-shoppen, maar eigenlijk op zoek naar seks en wil graag worden aangesproken door een leuke man.”
Als Kleine Nina een tijdje bij haar vader in Suriname woont, heeft ze in een garage in een buitenwijk de beste seks die ze ooit heeft gehad.
“Ja, met Gregory, met z’n jaguarachtige lijf. De grootste feminist aller tijden, noem ik hem, omdat hij er op subtiele manier voor zorgt dat ze klaarkomt. Wat toch wel heel bijzonder is. Veel Surinaamse mannen hebben een of meerdere buitenvrouwen, Kleine Nina was dat een tijdje van hem. Zij weten wat vrouwen willen, hoewel ze van feminisme nog nooit hebben gehoord, dat is een wit bedenksel.”
Erst kommt das Kommen, dan kommt die Moral, schrijf je, naar Bertolt Brecht.
Haha, ja. Het is best belangrijk. Als mannen dat snappen, zijn we zo veel verder. Het vrouwelijk orgasme is ietsje gecompliceerder dan het mannelijke misschien, in die zin dat het zoveel te maken heeft met kunnen en durven loslaten. En oh ja, vrouwen moeten ook niet doen alsof ze klaarkomen. Stop it, girls. ”
Zou het ooit tot mannen doordringen dat het bij heteroseks niet alleen om hun genot gaat?
“Nee, ik denk het niet, en ik kan het ze ook niet echt kwalijk nemen. Door een overdaad aan porno denken mannen én vrouwen dat seks op een bepaalde manier eruit moet zien. Wat seksuologe Ellen Laan – die vorige maand overleed – heeft uitgedragen is zo essentieel. Dat vrouwelijke seksualiteit anders werkt dan mannelijke. Dat de clitoris groter is dan je denkt. Maar wat niet helpt is steeds tegen mannen zeggen: jullie doen het fout.”
Wat raad je vrouwen aan?
“Word speels, wees grappig, relativeer en neem ruimte in. Tem je innerlijke stem, kap met dat eeuwige zelfoordeel. Om een vrouwelijke comedian te zijn, wat ik ook ben, is ook best lastig. Dat is in Suriname trouwens nog erger. Ik kreeg altijd te horen als ik weer eens grappig deed (zet stemmetje op): ‘Ze gaat nooit een man krijgen. Dat is niet goed hoor, ze is bijdehand, vrijpostig.’ Jurkjes dragen, lief zijn, dat mogen vrouwen. Bullshit.”
Dus gaan wonen in Suriname is ook niet de oplossing.
“Nee. Anders zat ik daar wel.”
Wat doe jij op Valentijnsdag?
“De rotste dag voor singles, ik heb me als single zo vaak shit gevoeld. Geef als vrouw gewoon je beste vriendin wat! Ik ga dit jaar mensen oproepen om mijn boek anoniem te sturen naar vrouwen. Dat ze niet de enige zijn die worstelen met zichzelf. Fuck die hele Valentine. Kijk naar Kleine Nina. Ze heeft het ideaalbeeld van een man die bij het droombeeld van haarzelf past. Die man krijgt ze nooit en zelf voldoet ze ook niet aan hoe ze van zichzelf moet zijn.”
Heb je ook vriendinnen, mededertigers, die makkelijker in het leven staan dan jij?
“Ik heb geen vriendinnen bij wie het leven van een leien dakje gaat. Sommigen hebben wel een fijne relatie, maar vallen dan weer uit door een burn-out. Sommigen zijn nog maagd. Kleine Nina is niet zo raar als je denkt.”
Nina de la Parra
Make women come – een romantische komedie
uitg. Pluim, 256 blz, € 21,99
Haar solocabaretprogramma Gods Wegen is nog te zien van 18 maart t/m 6 mei door het hele land. Speellijst: ninadelaparra.com
Lees ook:
Comedian Nina de la Parra: Ik ben geen fakkeldrager van de moraal, ik weet hoe laf ik zelf ben
Nina de la Parra is comedian, schrijver en performer. Met haar show Gods Wegen is ze genomineerd voor de Neerlands Hoop prijs.
