Review
Niets is zo dood als de dode winter
Het is een boeiende bundel verhalen van Caribische schrijfsters die Lucia Nankoe heeft samengesteld. 'De komst van de slangenvrouw' is veelzijdig, want uit alle taalgebieden zijn de beste schrijfsters vertegenwoordigd met een kort verhaal. Verbindend element is de migrant, waardoor het een actuele bundel is, want de integratie in de nieuwe omgeving is een van de thema's.
De meeste schrijfsters laten zien dat de integratie van de migrant slechts schone schijn is. Onder de oppervlakte sluimert de afkomst als het magma in een vulkaan, klaar voor een uitbarsting. Zo gaat het titelverhaal van de Jamaicaanse Olive Senior over de schijnintegratie van de hindostaanse Slangenvrouw in een Afro-Caribisch dorp. Ze moet zich tot het christendom bekeren, wil haar kind naar school kunnen, maar als de school doorlopen is, slaat ze haar sari weer om en is de Ganges in haar ogen te zien.
Veel migranten ervaren hun vertrek naar een westers land als een ballingschap. Men moet vluchten omdat men lesbisch is, of omdat men zich heeft afgegeven met het meisje van een gangster die wraak probeert te nemen, of omdat het de enige manier is om verarmde familie op de been te houden.
Heel mooi zijn de heimwee-verhalen van Simone Schwartz-Bart en Jamaica Kincaid. De laatste prikt de westerse stelling door dat de winter zulke mooie natuurtaferelen oplevert. Niets is zo dood als de dode winter, die het verlangen naar de warme Cariben nog schrijnender maakt. En Schwartz-Bart analyseert de behoefte aan exotisch eten: “In ballingschap is eten niet echt eten, in ballingschap is het een herinnering aan bloemen, vruchten, kruiden, bergen en zee, is eten als het ware het land consumeren, is het een afwezige wereld tot leven brengen.”
