Newton-John als zingende Maria op het Eurovisie Songfestival

De film Grease (1978) maakte de deze week overleden zangeres/actrice Olivia Newton-John tot een van de iconen van de jaren zeventig. Ze had het al vier jaar eerder tot absolute wereldfaam kunnen schoppen. Toen trad ze tijdens het Eurovisie Songfestival in Brighton op voor een heel groot publiek, honderden miljoenen tv-kijkers.

Niet dat de in Groot-Brittannië geboren en grotendeels in Australië opgegroeide Newton-John op dat moment zonder succes was. Ze was al sinds het midden van de jaren zestig actief als artieste en scoorde een enkele grote hits in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Maar in veel andere landen, waaronder Nederland, deden haar platen maar weinig.

Nieuwe Europese markten konden bereikt worden via het Songfestival. Groot-Brittannië was in 1974 gastland, omdat Luxemburg (winnaar in 1972 én 1973) het evenement niet voor het tweede jaar op rij wilde organiseren.

Ze had zelf maar weinig op met haar songfestivallied

Newton-John werd op voorhand aangewezen als de Britse inzending. Tv-kijkers mochten haar liedje kiezen. Ze zong er daarvoor zes in een programma gepresenteerd door Jimmy Saville, de televisiepersoonlijkheid die postuum in opspraak zou komen vanwege kindermisbruik.

De keuze van het publiek viel op het behoorlijk zoete ‘Long live love’. Newton-John had al eens duet met Cliff Richard opgenomen van de hand van dezelfde schrijvers. Het uitverkoren lied ademde een beetje de blije sfeer van Power to all my friends waarmee Richard een jaar eerder aan het Songfestival had meegedaan (goed voor een derde plaats). De vijf achtergrondzangeressen die met Newton-John het podium op mochten, hadden daar ook al gestaan toen de Britse Sandy Shaw in 1967 op blote voeten de Eurovisie-zangwedstrijd won met Puppet on a string.

Newton-John had zelf maar weinig op met Long live love, maar ze deed op 6 april 1974 in de kustplaats Brighton niettemin haar uiterste best om heel Europa te overtuigen. Met haar blonde haar, innemende glimlach en blauwe jurk had ze iets van een mariale verschijning. Newton-John werd gedeeld vierde samen met de inzendingen van Monaco en Luxemburg. De derde plaats was voor het Nederlandse duo Willem Duyn en Sjoukje van ’t Spijker onder hun artiestennaam Mouth & MacNeal. Hun I see a star had iets aanstekelijks vrolijks. Dat werd versterkt door de vriendelijk glimlachende zangeres en haar ogenschijnlijk aan een lichte vorm van ADHD lijdende, bebaarde compagnon.

Kansloos tegen ABBA

De Italiaanse inzending, Gigliola Cinquetti, had in 1964 als zestienjarige het Eurovisie Songfestival gewonnen met het lied Non ho l’eta. Nu deed ze mee met Sì. Die betrekkelijk onschuldige titel leidde tot een controverse, want Italië stond aan de vooravond van een referendum. De vraag lag voor of een in 1970 ingevoerde wet die echtscheidingen mogelijk maakte, moest worden teruggedraaid of gehandhaafd. De inzending voor Brighton kon worden gezien als een soort stemadvies. De RAI besloot om het liedje te boycotten. De Italianen kregen het Songfestival pas een maand later op hun televisie te zien, na de volksraadpleging. Ze zagen hoe Cinquetti weken daarvoor tweede was geworden.

Ze was kansloos tegen Zweden. De dirigent van dat land kwam op in een Napoleonskostuum. Het orkest zette in en op het podium vertolkten twee in glamrockoutfits gestoken paren het lied Waterloo. Ze timmerden al even aan de weg. Hun band had verschillende namen gehad, maar heette nu ABBA. Na hun winst op het Songfestival verkochten ze honderden miljoenen platen.

Newton-John bande Long live love zo’n beetje uit haar repertoire. ABBA gunde ze het succes. Toen de zangeres in 1978, het jaar van haar grote doorbraak met Grease, een tv-special voor ABC mocht maken, waren de op een Amerikaanse doorbraak zinnende Zweden en zanger Andy Gibb de speciale gasten.

Paul van der Steen bekijkt wekelijks het nieuws door een historische bril. Eerdere afleveringen van de rubriek Déjà Vu leest u hier.