Neil Jordan houdt het mooi vaag

Dat maakt in ieder geval altijd nieuwsgierig naar zijn nieuwste film. Trakteert Jordan ons op een nazaat van 'Mona Lisa' of een kloon van 'Michael Collins'? 'In dreams' houdt het midden tussen deze twee opties.

In het verhaal herkennen we de Jordan van 'Mona Lisa'. Claire Cooper (Bening) is gelukkig getrouwd met goedzak Paul (Quinn). Met hun dochtertje Rebecca (Sagona) genieten ze van het leven in een prachtige huis in de Amerikaanse staat New England.

Maar tja, aan Claire zitten wat steekjes los. Haar geest is op mysterieuze wijze verbonden met het zieke brein van seriemoordenaar Vivian Thompson (Downey jr.). Daardoor heeft ze weet van allerlei rampen die haar gezin troffen en nog zullen treffen.

Omdat niemand geloof hecht aan haar onheilsverhalen, wordt Claire voor krankzinnig versleten. Ze belandt in een inrichting en moet van daaruit in haar eentje af zien te rekenen met de gestoorde killer die haar en haar gezin naar het leven staat.

Dit mystery-verhaal is op zich best te pruimen, maar Jordan en zijn co-scenarist Bruce Wilson maken het onnodig duister door allerlei vage nevenplots. Zo wordt Claire ook nog geteisterd door gruwelijke herinneringen aan een vermist meisje, een stad die onder water verdween en een gebeurtenis in een appelboomgaard. Onduidelijk blijft wat dit met haar en Thompson te maken heeft.

Wat de helderheid evenmin ten goede komt, is Jordan's over-esthetisering. Van Hitchcock tot Lynch en van Lang tot Roeg: hij citeert er maar wat op los. Ook cameraman Darius Khondi vertroebelt het zicht op 'In dreams'. Hij hult bijna alle scènes in diepe duisternis en legt een laag stof en vuil over datgene dat nog net wél te zien is. Het levert wel mooie plaatjes op, maar versterkt vooral de indruk dat Jordan dit keer filmde volgens het motto 'hoe vager, hoe interessanter'.