In de nationale voorronde klopten De Spelbrekers nog concurrenten als Gert Timmerman, Conny Vandenbos en Rita Corita. Hun lied Katinka was bovendien nationaal al een hit. Maar op het in Luxemburg gehouden Eurovisiesongfestival van 1962 kon het eerste duo ooit dat namens Nederland meedeed geen potten breken.
Mia Nicolai en Dion Cooper strandden dinsdag met Burning daylight in de halve finale. Dik zestig jaar geleden met slechts zestien in plaats van 37 deelnemende landen bestond zo’n voorselectie nog niet. Iedereen deed mee op één avond. Nederland werd met drie andere landen dertiende en gedeeld laatste. De Spelbrekers kregen nul punten.
Aan de ervaring van Huug Kok en Theo Rekkers lag het niet. Ze traden al een behoorlijke tijd op. Kok leerde gitaar spelen in de Arbeiders Jeugd Centrale, de jongerenorganisatie van de sociaaldemocraten. Rekkers speelde accordeon in het Vrijzinnig Christelijk Jeugdverbond.
Hun duo ontstond tijdens de gedwongen tewerkstelling in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Kok en Rekkers boden Nederlanders, die door de Arbeitseinsatz ver van huis vertoefden, amusement.
Keurige heren van rond de veertig
In de tweede helft van de jaren veertig toerden ze door Indonesië om de talrijke Nederlanders die daar vochten een verzetje te geven. De twee artiesten zagen er destijds een avontuur in en ze werden goed betaald: ieder kreeg zeshonderd gulden in de maand.
In de jaren die volgden waren De Spelbrekers met succesnummers als De snipperdag en Oh wat ben je mooi veelgevraagde artiesten.
Dat het op het Eurovisiesongfestival niet lukte, had mogelijk te maken met het nummer. Voor veel buitenlanders lijkt Nederlands sowieso al een keeltaal en dan helpen vijf k’s in alleen al het zinnetje “Kleine kokette Katinka” niet heel erg. De drie k’s in ‘Wat een geluk dat ik een stukje van de wereld ben’ bezorgden Rudi Carell tijdens het Songfestival van twee jaar eerder ook slechts twee punten en de voorlaatste plaats.
Wellicht lag het ook aan De Spelbrekers zelf. Op het podium stonden twee keurige heren van rond de veertig in smoking ouderwets een lied te vertolken. De act was statisch. Alleen de ogen en wenkbrauwen van de twee artiesten hadden een choreografie en deden steeds alsof ze Katinka nakeken in de hoop ‘een glimp’ van haar ‘wipneusje’ te zien.
Een beetje uit de tijd
De Spelbrekers hadden in 1957 nog de draak gestoken met een nieuwe jeugdrage door een Nederlandse tekst te maken op Rock around the clock. Waar Bill Haley zijn nummer begon met ‘One, two, three o’ clock, four o’ clock rock’, zong het duo ‘Tweedrok, plooirock, klokkende rok’. Maar anno 1962 begonnen De Spelbrekers toch echt een beetje uit de tijd te raken. Een dik jaar na het Songfestivaloptreden van het tweetal veranderde een bandje uit Liverpool de populaire muziek met hun single Love me do helemaal in een jeugdcultuur.
Rekkers en Kok zagen het aantal optredens afnemen en stopten in 1975 helemaal als duo. In de jaren daarvoor waren ze zich meer en meer gaan toeleggen op het managen van artiesten. Hun belangrijkste ontdekking was André van Duin, die in 1964 via een tv-talentenjacht doorbrak. In hun stal zaten verder gewilde acts als Johnny Jordaan, The Blue Diamonds en Saskia & Serge.
Laatstgenoemden waren in 1971 het tweede Nederlandse duo dat meedeed aan het Eurovisiesongfestival. Met Tijd werden ze zesde. In de dikke halve eeuw daarna volgden nog: Sandra & Andres (1972), Mouth & MacNeal (1974), Maywood (1990) en Maxine & Franklin Brown (1996). Het succesvolste Nederlandse duo op een Eurovisiesongfestival werd gevormd door Ilse DeLange en Waylon. The Common Linnets eindigden in 2014 als tweede achter Conchita Wurst.
Paul van der Steen bekijkt wekelijks het nieuws door een historische bril. Lees hier eerdere afleveringen.
