Natalie Prass schrapte haar cd met liefdesliedjes toen Trump werd verkozen en maakte iets nieuws

Donald Trump deed wat met haar, zoals hij wat deed met veel Amerikaanse artiesten. Probleem was alleen dat Prass dus nét haar nieuwe album af had. Vol met smartelijke liefdesliedjes over die rampzalige relatie die achter haar lag.

Wie zat daar nog op te wachten, dacht ze. Ze kon het publiek toch niet lastigvallen met liedjes over haar persoonlijke beslommeringen? Het moest anders. Dus schrapte ze die hele plaat, vertelt de Amerikaanse zangeres op het dakterras van het Groot Handelsgebouw in Rotterdam, waar ze eerder dit jaar op Motel Mozaïque speelde. Haar donkere krullen wapperen voor haar tengere gezicht, ze is een goedlachse verteller, de lichte twang in haar accent verraadt haar vormende jaren in Tennessee en haar woonplaats Richmond.

"Echt waar: die presidentsverkiezing maakte mijn relatieproblemen opeens veel minder belangrijk. Ikzelf wilde ook geen muziek horen die niet ging over wat er gaande was in de wereld. Ik zat niet te wachten op muziek die niet bijdroeg aan de maatschappelijke discussie, die ons land nodig moet voeren."

We zullen overwinnen

Maar: wie zit er na bijna twee jaar Trump nog te wachten op de zoveelste anti-Trumpmuziek? Prass is lang niet de eerste of de enige die zich heeft laten inspireren door de door veel popartiesten zo gehate president. Het begint cliché te worden. Woede om Trump voelt als behoorlijk afgekloven inspiratie voor nog een album.

Dat klopt allemaal, maar dat van Natalie Prass is tóch anders. Vergelijk het met de stadia van rouw. De aanvankelijke verbijstering werd gevolgd door een hoop boze muziek - maar inmiddels is ze in het stadium aanvaarding aanbeland. En dat vertaalt Prass in een swingend, vrolijk, krachtig en hoopvol album. Een aanstekelijk, helder geproduceerde plaat waarop de zangeres met haar buigzame falset het beste van de werelden van Motown en Nashville combineert.

"Normaal trekt muziek me altijd wel uit mijn depri buien. Ik luister enorm veel verschillende muziek, van alles wat. Maar gospel was de enige muziek die in die periode tot me doordrong. Het is heel positieve muziek over wrange zaken. Op een we will triumph-achtige manier. Toen wist ik het: ik wil dat ook. Ik wil het over rottigheid hebben, maar niet op een manier die aanvoelt als een duistere wolk."

Je hebt aangekondigd dat dit album gaat over hoe het voelt om vandaag de dag een vrouw te zijn in de Verenigde Staten. Hoe voelt dat?

"Gek."

Anders dan voor die 8ste november, 2016?

"Ik was misschien een beetje naïef. Ik wist dat ons land nog altijd een rommeltje was, maar ik dacht dat we onder Obama de goede richting op gingen. Je ziet meer vrouwen in de muziek, je ziet meer vrouwen op topposities. En straks komt er een vrouw in het witte huis. We komen echt ergens!

"Trump was echt een trap in de maag. Blijkbaar kan Amerika er nog steeds niet tegen om bevelen aan te nemen van een vrouw. En daardoor voelde ik me hopeloos. Minderwaardig. En met mij veel vrouwen, want ik geloof heilig dat wanneer die presidentsrace precíes hetzelfde was verlopen, maar dan met Joe Biden als kandidaat in plaats van Hillary Clinton, Joe Biden nu president was geweest. En dat vind ik schokkend."

Een van de nadrukkelijk feministische nummers is het jazzy power-anthem 'Sisters'. Je zingt hoe opgroeiende meiden gereduceerd worden tot kort rokje. Komt dat voort uit eigen ervaring?

"Ik denk wel eens dat dit onbewust de reden is waarom ik me zo conservatief kleed. Ik wil niet dat mensen me seksualiseren. Dat ze me reduceren tot object. Ik ben niet lastiggevallen, per se, maar ik ben echt vanaf de middelbare school ongepast behandeld. En ik denk dat dit niet alleen in de muziekindustrie gebeurt, maar bij elk meisje op de planeet."

Natalie Prass werd geboren in Cleveland, groeide op in Richmond, Virginia, en verhuisde een jaar of tien geleden naar Nashville om het te gaan maken in de muziek. Lange tijd wilde dat niet echt vlotten. Ze knoopte als serveerster de eindjes aan elkaar, ook runde ze kortstondig een webwinkel voor hondenkleertjes. Toen ze eindelijk een muzikantenbaantje had, als toetsenist in de band van Jenny Lewis, had ze eigenlijk al geaccepteerd dat een eigen carrière er niet van zou komen.

Totdat ze doorbrak, in 2015, met haar bejubelde, titelloze debuutalbum. Met liedjes die allemaal over haar verbroken relatie gingen. Zo bezien is deze plaat een flinke koerswijziging, maar ze zegt eerder ook wel eens liedjes over klimaatverandering of kapitalisme te hebben geschreven - alleen zag ze nooit de noodzaak politiek getinte muziek uit te brengen.

Dat dat nu wel gebeurt, heeft wel wat met het lot te maken, mijmert ze, want oorspronkelijk was het de bedoeling dit album al in juni 2016 op te nemen en uit te brengen. Maar door omstandigheden werd de studiotijd almaar doorgeschoven. Tot ná die verkiezingen. "Als ik die liedjes die ik had geschreven had opgenomen en uitgebracht, dan was ik nu echt heel pissig geweest."

Vergt het moed om iets te zeggen over Trump?

"Ja. Ik denk het wel. Dat is ongetwijfeld anders in Europa. Mijn zus is getrouwd met een Duitser. En hij praat zo open over politiek en zet daar zo gemakkelijk vraagtekens bij. Dat viel meteen op toen hij bij de familie langskwam. Hij was helemaal niet bang om het oneens te zijn met onze ouders. Dat doe je niet, in de VS. Dat zit niet in onze cultuur. Tenminste, niet in de cultuur waarin ik ben opgegroeid.

"Daarnaast vinden veel mensen dat artiesten zich niet met politiek bezig moeten houden. Artiesten moeten gewoon muziek maken. Nee! Allereerst: je vertelt artiesten niet wat ze moeten doen, daar hebben ze een hekel aan. En twee: ik heb geen tijd voor mensen die een platform hebben, maar dat niet durven te gebruiken."

Heeft Trump je feministisch gemaakt, of was je dat al?

"Ik groeide op in een erg conservatief gezin, daar zette ik me altijd al tegen af. Ik was altijd het gekkie. Op de middelbare school kwam ik erachter wat feminisme inhield. Ik had direct zoiets, oh my god, dat ben ik. En of Trump me nog feministischer heeft gemaakt... Ik denk dat het net zoiets is als hoe je groeit als zangeres. Feminisme ontwikkelt zich ook. Je leert er continu meer over, en wat je ermee kunt doen. Net zoals met zingen. Die stem stopt ook niet zich te evolueren."

Natalie Prass, The future and the past, kwam uit op 1 juni 2018.