‘Nasir’ is een onverwacht juweel

Soms duikt er in het bioscoopaanbod een klein pareltje op. ‘Nasir’ is zo’n onverwacht juweel. De film volgt een dag in het leven van een Indiase kledingverkoper, van zonsopgang tot zonsondergang. Elke nieuwe handeling legt iets meer bloot van zijn karakter, zijn familie, de drukke wijk waarin hij woont en werkt.

Het ochtendritueel bestaat uit water halen bij de pomp, douchen, scheren en nog even een sigaretje voordat Nasir met zijn vrouw naar de bloemenmarkt gaat. De Indiase regisseur Arun Karthick volgt de echtelieden op de voet, naar het busstation waar Nasir afscheid neemt van zijn vrouw die een paar dagen de stad uit gaat, om familie te bezoeken.

Voordat Nasir bij de kledingwinkel arriveert, en opgaat in een zee van rode, oranje en paarse stoffen, hebben we hem al leren kennen als een goedmoedige echtgenoot en ­vader. Het gecommandeer van zijn baas en het arrogante gedrag van de klanten, wekken verbazing. Maar langzaam begin je te begrijpen waarom ze hem als een voetveeg ­behandelen.

Rechtse propaganda

Nasir maakt onderdeel uit van de moslimgemeenschap in Coimbatore, de op twee na grootste stad in de zuidelijke staat Tamil Nadu. Het Hindoe-nationalisme heeft er de ­afgelopen decennia gevaarlijke ­vormen aangenomen, en zich vooral tegen moslims gekeerd. Uit luidsprekers op straat schalt continu rechtse propaganda. Er druppelt nieuws ­binnen over winkels die vernield worden.

Tegen die achtergrond vervolgt Nasir zijn dag. Tussen de middag gaat hij naar huis om te eten en te rusten, en om zijn geadopteerde zoon en zieke moeder te groeten. Hij denkt aan zijn vrouw die hij na een halve dag al mist, en schrijft een liefdesgedicht: “Als je een seizoen bent, ben jij de lente. Als je een bloem bent, ben jij een jasmijn.”

Hartverscheurende slotscène

Door de Indiase kledingverkoper met de dichterlijke inborst heel nauwkeurig te observeren, legt ­de regisseur Arun Karthick zijn kleine, bescheiden bestaan bloot. Het ­Hindoe-geweld dat Nasir aan het einde van de dag zal treffen, in een hartverscheurende slotscène, komt dan zo dubbel zo hard aan.

Karthick, nog maar 28 jaar, vormt met zijn tweede speelfilm een krachtige nieuwe stem in de Tamil-cinema. Bollywood, het Indiase Hollywood, produceert aan de lopende band commerciële zang- en dansspektakels, maar voor onafhankelijke filmmakers zijn er in India geen subsidieregelingen.

Dat de regisseur het met een ­bescheiden budget en een kleine filmploeg voor elkaar kreeg om zo’n mooi en indringend portret te maken van een weerloze moslimman te midden van Hindoe-extremisten, zegt veel over zijn talent. Hij legt op fijnzinnige wijze bloot wat er in ­Tamil Nadu aan de hand is: de afgelopen drie jaar vonden er ruim dertig publieke lynchpartijen plaats. ­Gewone mensen als Nasir zijn hun leven niet meer veilig.

Zijn verhaal is een cri de coeur.