Moordmysterie ‘Mon Crime’ blijft hangen in pastiche

Mon Crime
Regie: François Ozon
Met Nadia Tereszkiewicz, Rebecca Marder, Isabelle Huppert
★★★

Een jonge vrouw vlucht uit een villa. Binnen blijkt een man te zijn vermoord. Heeft zij dat gedaan? De vraag hangt lang in de lucht in dit lichtvoetige misdaaddrama rond een #MeToo-zaak in een door maker François Ozon gekoesterd tijdperk: de jaren dertig.

Madeleine (Nadia Tereszkiewicz) is een jonge ambitieuze actrice die wordt uitgenodigd in de riante woning van een invloedrijke theaterproducent. Later die dag komt ze thuis in het armoedige appartementje dat ze deelt met advocate Pauline (Rebecca Marder), en vertelt dat de man haar heeft aangerand. Even later staat er een rechercheur voor de deur en is Madeleine aangeklaagd voor moord. Maar Pauline staat haar juridisch bij en dat levert in de rechtszaal interessante wendingen op.

Ozon, de productieve regisseur van films als La Piscine, Ricky en Potiche, pakt visueel uit voor zijn kostuumdrama. De daken van Parijs zijn een mooi kitscherig decor voor romantiek. Door de straten van de stad wurmen zich pruttelend glimmende voitures. En wordt een actrice een beroemdheid, dan hult ze zich à la Hollywoodster Jean Harlow in satijn-met-sleep en wit bont.

Juridisch gehakketak

Met rappe dialogen brengt de maker de Amerikaanse screwballcomedy’s uit de jaren dertig in herinnering, voor juridisch gehakketak in de rechtszaal dat veel weg heeft van een seksestrijd. Deftige mannen in toga’s spreken over ‘actricetjes’ en ‘mannenhaters’, terwijl Pauline opmerkt dat het in 1935 wel eens tijd wordt voor vrouwenkiesrecht (Frankrijk moest nog een decennium wachten).

Leuk zijn de verschillende versies rond de toedracht van de moord, die Ozon in zwart-wit laat langskomen. Net als de bioscoopjournaals die in de ban zijn van vrouwelijke moordenaars, zoals Violette Nozière, destijds een bekende naam en ooit gespeeld door Isabelle Huppert. De actrice doet op twee derde van de film met veel armgezwaai haar intrede als een Sarah Bernard-achtige theaterdiva. Terend op oude roem stuurt ze de zaak-Madeleine een verrassende nieuwe kant op.

Wuft gekleed

Huppert verliest zich, druk pratend en wuft gekleed, een beetje in pastiche. Misschien geldt dat wel voor de hele film. Het plezier van de makers lijkt ‘m vooral te zitten in knipogen naar de theater- en filmwereld in een tijd dat grote gebaren en bonte verkleedpartijen het acteervak bepaalden. Ozon houdt er wel van de werkelijkheid zelf in te kleuren, denk aan zijn lekker theatrale 8 Femmes.

In het geval van Mon Crime pakt dat amusant, maar ook onevenwichtig uit. Je kijkt meer naar acteurs die zich uitleven, dan naar personages die je wilt volgen. En dan wordt ook niet duidelijk waar Ozon met zijn thema’s heen wil. Misdaad levert faam op en problemen verdwijnen met geld: je vraagt je af wat hij daarmee in het post-#MeToo-tijdperk wil zeggen.