Review
Misschien was de bedoeling: een parodie op inhoudsloze Amerikaanse actie-films
Met hun bedrijf Two Independent pakken Roel Reiné en Thijs Bayens iedere film-klus aan. Van tv-show tot commercial en van speelfilm tot documentaire: de jonge Nederlanse filmmakers deinzen nergens voor terug. Zo ook niet voor Reiné's wens nog voor zijn dertigste een speelfilm te maken. Dat werd 'The delivery': een Europese co-productie die in niets verschilt van een doorsnee Amerikaanse 'exploitation-movie'.
Op het Filmfestival van Cannes trok dit debuut eerder dit jaar even veel aandacht. 'Warner gets The delivery' luidde het heugelijke nieuws. Toen duidelijk werd dat de grote Amerikaanse filmmaatschappij de film alleen op de video-markt wou uitbrengen, verdween hij weer snel uit het brandpunt van de belangstelling.
En terecht, want lowbudget-films als deze worden bij bosjes gemaakt en bij tientallen op de video-markt gedumpt. Actie!, actie!, en nog eens actie!!: luidt het motto. De intrige, de karakters en het acteren zijn daaraan totaal onderschikt.
Een gevoelige Nederlander (Fedja van Huêt), hanige Engelsman (Freddy Douglas) en mooie Française (Aurelie Meriel) vervoeren in opdracht van een brute Amsterdamse drugsbaron (Rik Launspach) een lading xtc-pillen van Nederland naar Spanje. Om de spanning er in te houden heeft die opdrachtgever de (zwangere) vriendin (Esmée de la Bretonière) van de Nederlandse koerier in gijzeling genomen.
Voorts dient het trio zich op gezette tijden vanuit telefooncellen onderweg bij de drugsbaron te melden. Naar zich laat raden, krijgt het door Europa racende drietal ook nog te maken met allerlei boeven die het op de lading gemunt hebben.
'The deliverey' werd een volstrekt willekeurige aaneenschakeling van in razend tempo gepresenteerde drieste actie-taferelen. Door hun tomeloze actie-geilheid maakten Reiné en Bayens nagenoeg onzichtbaar dat ze best iets in hun mars zouden kunnen hebben en misschien wel een parodie wilden maken op de inhoudsloze grote Amerikaanse actie-films.
