Kruimeltje en de strijd om de goudmijn
Regie: Diede in ’t Veld
Met Viggo Neijs, Sabijn Dunnewijk, Rick Engelkes, Victor Löw
★★★☆☆
Een echt eigentijdse Kruimeltje zou meer scheldwoorden en straattaal gebruiken, maar de makers mikten duidelijk niet op eigentijds. De sfeer is net als in de oorspronkelijke verfilming van het jeugdboek van Chris van Abkoude oud-Hollandsch, al is het Anton Pieckgehalte van de decors duidelijk een paar tandjes teruggedraaid. Logisch ook, want deze Kruimeltje speelt niet in de besneeuwde straten van Rotterdam, maar op de heide.
Kruimeltjes vader Harry Volker kwam aan het eind van de eerste film terug uit Amerika en kocht van het goud dat hij vond een villa. Helaas was dat niet het enige dat uit Amerika over kwam. Zijn aartsrivaal Lefty is hem achterna gereisd en laat zijn twee sukkelige handlangers Kruimeltje ontvoeren om de eigendomspapieren van de goudmijn in handen te krijgen.
De keuze om het hele avontuur een westernsausje te geven – paardrijden, lasso’s, een duel – pakt goed uit. Het past bij Kruimeltjes wereldbeeld. Het acteren en de dialogen kraken hier en daar wel. “Wil je nooit meer weglopen”, vraagt Kruimeltjes moeder ergens aan het eind. “Nee, nooit meer”, zegt Kruimeltje terwijl hij haar omhelst. Zo praten mensen dus alleen in oud-Hollandsche jeugdfilms. Soms kraakt de choreografie van scènes. Als Kruimeltjes moeder Lefty slaat, omdat die haar en vader Harry onder schot hield, blijft ze vervolgens gewoon stilstaan in plaats van weg te rennen. Alsof ze denkt dat de scène is afgelopen.
De essentie van het belhamelavontuur: de achtervolgingsscènes
Daar tegenover staat dat de essentie van het belhamelavontuur niet uit het oog is verloren: de achtervolgingsscènes. Na de eerste achtervolging komt de film wat traag op gang, maar de vaart komt er goed in nadat Kruimeltje is ontvoerd. In de rest van de film is duidelijk goed nagedacht over wat de camera kan doen om het avontuur spannend en beweeglijk te maken. Applaus bijvoorbeeld voor de ontsnappingsscène uit een weeshuis met een hoofdrol voor een gigantische berg zeepsop.
De enige echte dissonant is de lachwekkend geforceerde product placement – tot vier keer toe! – van een of ander hondenbrokkenmerk. Tip aan de makers: niet doen. Het stoort echt.
