Mette Henriette speelt jaloersmakend mooi op haar tenorsaxofoon

Mette Henriette
Drifting

★★★★

De Noorse saxofonist Mette Henriette heeft na haar zeer indrukwekkende debuut in 2015 ruim de tijd genomen voor de opvolger. Die zorgvuldigheid betaalt zich dubbel en dwars uit, want Drifting staat als een huis.

Liefst vijftien stukken worden op het scherp van de snede uitgevoerd door pianist Johan Lindvall, cellist Judith Hamann en Henriette zelf op tenorsax. Ze spelen een verstilde, maar zeer intense vorm van kamerjazz die door hoorbare aandacht en precisie waarmee het trio musiceert dicht tegen gecomponeerde muziek aanschurkt en tegelijk voel je als luisteraar de spanning dat de muziek op het moment zelf wordt gecreëerd.

Henriette heeft patent op schijnbaar eenvoudige melodieën die altijd iets weemoedigs hebben zonder ooit al te zwaar op de hand te zijn. Haar geluid op tenorsaxofoon is bovendien jaloersmakend mooi en net als op haar debuut komt die prachtige toon optimaal tot z’n recht door het geweldig empathische spel van Lindvall en Hamann. Vooral de samenklank van sax en cello is ronduit fraai.

Zonder de registers veel te wisselen houden de drie musici de aandacht van de luisteraar van begin tot einde vast. Elke noot wordt geconcentreerd gespeeld, zonder opsmuk of nadrukkelijk pathos, nee, het is alsof de muziek er gewoon is, ze er ook gewoon mag zijn. En als je dagen na het draaien de melodieën nog altijd in je hoofd hoort, lijkt het zelfs wel alsof die muziek er altijd al was, je haar alleen nu voor het eerst hoort.