‘Metronom’ geeft het verlies van onschuld een hele wrange bijsmaak

Metronom
Regie: Alexandru Belc
Met Mara Vicol, Mihnea Moldoveanu, Mariuca Bosnea
★★★

Het is vast een sardonisch commentaar op de communistische dictatuur onder Ceaucescu dat Metronom begint en eindigt bij het Monument voor de Roemeense helden van de Tweede Wereldoorlog in Boekarest. En niet bij een van de talloze communistische monumenten in de stad. In de Tweede Wereldoorlog stond de strijd voor vrijheid nog centraal. Onder Ceausescu’s regime draaide alles om onderdrukking van de bevolking.

Van de omvang van die onderdrukking lijkt Ana zich niet echt bewust. Het is 1972 en zij en haar vrienden maken zich op voor een feestje. Een geheim huisfeestje waar het groepje tieners naar The Doors en andere ‘decadente’ westerse muziek zal luisteren. Ze heeft net te horen gekregen dat haar vriendje morgen naar Duitsland vlucht. Ze baalt. Eerst staat haar hoofd niet naar een feestje. Maar dan hoort ze van haar beste vriendin dat haar geliefde een brief mee zal smokkelen voor het verboden radiostation Radio Free Europe. Op het feestje zullen ze de brief allemaal ondertekenen. Ana grijpt de kans aan om haar geliefde nog één keer te zien.

Zonder het nadrukkelijk als doel van de film te brengen, plaatst Metronom zoiets zachtaardigs als een prille jeugdliefde tegenover de harde realiteit van een onderdrukkend regime. In vergelijking met de grensverleggende films uit de zogenaamde Roemeense Nieuwe Golf is dit een bescheiden debuut. Zelfverzekerd, soms wel een beetje aan de tamme kant, maar met een scherpe, ontnuchterende draai die het verlies van onschuld een hele wrange bijsmaak geeft.